OSPEDALE NAVALE Infermeria Autonoma Regia Marina
OSPEDALE NAVALE Infermeria Autonoma Regia Marina
Il progetto dell'ospedale fu presentato nel 1935. Fu costruito dalla società italiana Impressa Urban. L'Ospedale venne denominato “Infermeria Autonoma Regia Marina”. Era un'infermeria autonoma della Regia Marina, con una capienza di 300 posti letto.
Era gestito dalla comunità delle suore zelatrici del Sacro Cuore.
L'ospedale ha servito i bisogni dell'intera isola. Nel primo semestre della sua attività, gennaio-giugno 1936, ricevette per consultazione 1.161 civili.
Accanto all'ospedale fu costruita una piccola chiesa cattolica, con un campanile che ricorda le torri di Torre Littorio. Successivamente venne costruita la galleria dell'ospedale, con 150 posti letto e una sala operatoria.
Nel 1943 l'ospedale fu distrutto da un bombardamento spietato e i servizi furono offerti nella tribuna.
Il primario dell'ospedale era il tenente colonnello Salvatore Saitta, e il chirurgo era il maggiore Repetto, che operò incessantemente durante tutto il periodo dell'assedio aereo…..
ΝΑΥΤΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ Infermeria Autonoma Regia Marina
ΝΑΥΤΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ Infermeria Autonoma Regia Marina
Τα σχέδια του νοσοκομείου παρουσιάστηκαν το 1935. Κατασκευάστηκε από την ιταλική εταιρεία Impressa Urban. Το Νοσοκομείο ονομάστηκε «Infermeria Autonoma Regia Marina». Ήταν αυτόνομο αναρρωτήριο του Ιταλικού Βασιλικού Ναυτικού, χωρητικότητας 300 κλινών.
Διευθύνθηκε από την κοινότητα των ζηλωτών καλογραιών αδελφών της Ιερής Καρδιάς.
Το νοσοκομείο εξυπηρετούσε τις ανάγκες όλου του νησιού. Στο πρώτο εξάμηνο της λειτουργίας του, Ιανουάριος – Ιούνιος 1936, δέχθηκε 1.161 πολίτες για παροχή ιατρικής φροντίδας.
Δίπλα στο νοσοκομείο κατασκευάστηκε μια μικρή Καθολική Εκκλησία, με ένα καμπαναριό που μοιάζει με τους πύργους Torre Littorio. Αργότερα κατασκευάστηκε το καταφύγιο του νοσοκομείου με 150 κλίνες και χειρουργείο.
Το 1943, το νοσοκομείο καταστράφηκε από ανελέητους βομβαρδισμούς και οι υπηρεσίες προσφέρονταν στο καταφύγιο.
Ο Αντισυνταγματάρχης Salvatore Saitta ήταν ο Διευθυντής Ιατρικής Υπηρεσίας του νοσοκομείου και ο χειρουργός ήταν ο ταγματάρχης Repetto, ο οποίος χειρουργούσε ασταμάτητα καθ' όλη τη διάρκεια των αεροπορικών βομβαρδισμών…..
"ΑΠΟΙΚΙΑ ΨΥΧΟΠΑΘΩΝ ΛΕΡΟΥ" - Κρατικό Θεραπευτήριο Λέρου
10 χρόνια μετά την Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα (1947), με το από 18-3-1957 Βασιλικό Διάταγμα, που δημοσιεύεται στις 7-5-1957 στο ΦΕΚ 76/57 Τ. Α΄ ιδρύεται η «Αποικία Ψυχοπαθών Λέρου» σε κτίρια της Ιταλικής Ναυτικής Βάσης, στην τοποθεσία «Γωνιά» του Λακκιού. Ο οργανισμός, ο οποίος κυρώνεται με ΒΔ στις 11-12-1957 και δημοσιεύεται 2-1-1958 στο ΦΕΚ 1/58 Τ. Α΄, προβλέπει δύναμη 650 κλινών και 101 άτομα προσωπικό από τα οποία: 6 γιατροί, 16 αδελφές νοσοκόμες (!), και 20 άτομα φύλακες ασθενών!
Με το Βασιλικό Διάταγμα της 10-2-1965, που δημοσιεύεται στις 25-2-1965 στο ΦΕΚ 30/1965 Τ. Α΄, τροποποιείται ο Οργανισμός της «Αποικίας Ψυχοπαθών Λέρου», μετονομάζεται σε «Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Λέρου» και προβλέπει 2.650 κλίνες και 625 άτομα προσωπικό από τα οποία : 33 γιατροί, 111 αδελφές νοσοκόμες (30 θέσεις προορίζονται για άνδρες νοσοκόμους) και 200 φύλακες ασθενών.
Στο τέλος της δεκαετίας του 1960, η δύναμη ασθενών του ψυχιατρείου θα προσεγγίσει τους 2.400.
Με το Προεδρικό Διάταγμα 874/16-11-1976 που δημοσιεύεται 30-11-1976 ΦΕΚ 318/76 Τ. Α΄ έχουμε τη συγχώνευση του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Λέρου με το Γενικό Νοσοκομείο Λέρου (το οποίο είχε ιδρυθεί με το ΠΔ υπ’ αρ 444/18-6-1974, ΦΕΚ 174/25-6-1974 το οποίο είχε αντικαταστήσει το «Ασκληπιείο» που προϋπήρχε) με την ονομασία «Κρατικό Θεραπευτήριο Λέρου» (Κ.Θ.Λ.).
ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ - ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ
Εργατική Πρωτομαγιά
Ετήσια γιορτή, με παγκόσμιο χαρακτήρα των ανθρώπων της μισθωτής εργασίας. Με συγκεντρώσεις και πορείες, η εργατική τάξη βρίσκει την ευκαιρία να προβάλει τα κοινωνικά και οικονομικά της επιτεύγματα και να καθορίσει το διεκδικητικό της πλαίσιο για το μέλλον. Η Πρωτομαγιά είναι απεργία και όχι αργία, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, αλλά και σε πολλές χώρες του κόσμου.
Η Πρωτομαγιά, ως εργατική γιορτή, καθιερώθηκε στις 20 Ιουλίου 1889, κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Διεθνούς (Σοσιαλιστικής Διεθνούς) στο Παρίσι, σε ανάμνηση του ξεσηκωμού των εργατών του Σικάγου την 1η Μαΐου 1886, που διεκδικούσαν το οκτάωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Κατέληξε σε αιματοχυσία λίγες μέρες αργότερα, με την επέμβαση της αστυνομίας και των μπράβων της εργοδοσίας.
Τα γεγονότα του Σικάγου
Τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων την 1η Μαΐου 1886 για το οκτάωρο, ωθούμενα από τις επιτυχημένες διεκδικήσεις των καναδών συντρόφων τους. Την περίοδο εκείνη το κανονιστικό πλαίσιο εργασίας στις ΗΠΑ ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και οι εργοδότες μπορούσαν να απασχολούν το προσωπικό τους κατά το δοκούν, ακόμη και τις Κυριακές.
Στην απεργία πήραν μέρος περίπου 350.000 εργάτες σε 1.200 εργοστάσια των ΗΠΑ. Την Πρωτομαγιά του 1886 έγινε στο Σικάγο η πιο μαχητική πορεία, με τη συμμετοχή 90.000 ανθρώπων. Στην κεφαλή της πορείας ήταν ο αναρχοσυνδικαλιστής Άλμπερτ Πάρσονς, η γυναίκα του Λούσι και τα επτά παιδιά τους.
Το πρώτο αίμα χύθηκε δύο ημέρες αργότερα έξω από το εργοστάσιο ΜακΚόρμικ στο Σικάγο. Απεργοσπάστες προσπάθησαν να διασπάσουν τον απεργιακό κλοιό και ακολούθησε συμπλοκή. Η Αστυνομία και οι μπράβοι της επιχείρησης επενέβησαν δυναμικά. Σκότωσαν τέσσερις απεργούς και τραυμάτισε πολλούς, προκαλώντας οργή στην εργατική τάξη της πόλης.
Την επομένη αποφασίστηκε συλλαλητήριο καταδίκης της αστυνομικής βίας στην Πλατεία Χεϊμάρκετ, με πρωτοστατούντες τους αναρχικούς. Η συγκέντρωση ήταν πολυπληθής και ειρηνική. Το κακό, όμως, δεν άργησε να γίνει. Οι αστυνομικές δυνάμεις πήραν εντολή να διαλύσουν δια της βίας τη συγκέντρωση και τότε από το πλήθος των απωθούμενων διαδηλωτών ρίφθηκε μια χειροβομβίδα προς το μέρος τους, η οποία εξερράγη, σκοτώνοντας έναν αστυνομικό και τραυματίζοντας δεκάδες. Η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά βούληση κατά των συγκεντρωμένων, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τουλάχιστον τέσσερις διαδηλωτές και να τραυματιστεί απροσδιόριστος αριθμός, ενώ έξι αστυνομικοί έχασαν τη ζωή τους από πυρά (φίλια ή των διαδηλωτών παραμένει ανεξακρίβωτο), ανεβάζοντας τον αριθμό τους σε επτά.
Για τη βομβιστική επίθεση, που προκάλεσε τον θάνατο του αστυνομικού, κατηγορήθηκαν οι αναρχοσυνδικαλιστές Άουγκουστ Σπις, Γκέοργκ Έγκελ, Άντολφ Φίσερ, Λούις Λινγκ, Μίκαελ Σβαμπ, Σάμουελ Φίλντεν, Όσκαρ Νίμπι και Άλμπερτ Πάρσονς, που ήταν από τους οργανωτές της διαδήλωσης. Όλοι, εκτός του Πάρσονς και του Φίλντεν, ήταν γερμανοί μετανάστες. Η δίκη των οκτώ ξεκίνησε στις 21 Ιουνίου 1886. Ο εισαγγελέας Τζούλιους Γκρίνελ ζήτησε τη θανατική ποινή και για τους οκτώ κατηγορουμένους, χωρίς να προσκομίσει κανένα στοιχείο που να τους συνδέει με τη βομβιστική επίθεση. Απλώς, είπε ότι οι κατηγορούμενοι ενθάρρυναν με τους λόγους τους τον άγνωστο βομβιστή να πραγματοποιήσει την αποτρόπαια πράξη του, γι' αυτό κρίνονται ένοχοι συνωμοσίας.
Από την πλευρά της, η υπεράσπιση έκανε λόγο για προβοκάτσια και συνέδεσε τη βομβιστική επίθεση με το διαβόητο πρακτορείο ντετέκτιβ «Πίνκερτον», που συχνά χρησιμοποιούσαν οι εργοδότες ως απεργοσπαστικό μηχανισμό. Οι ένορκοι εξέδωσαν την ετυμηγορία τους στις 20 Αυγούστου 1886 κι έκριναν ενόχους και τους οκτώ κατηγορούμενους. Οι Σπις, Έγκελ, Φίσερ, Λινγκ, Σβαμπ, Φίλντεν και Πάρσονς καταδικάστηκαν σε θάνατο, ενώ ο Νίμπι σε κάθειρξη 15 ετών. Μετά την εξάντληση και του τελευταίου ενδίκου μέσου, ο κυβερνήτης της Πολιτείας του Ιλινόις, Ρίτσαρντ Όγκλεσμπι, μετέτρεψε σε ισόβια τις θανατικές ποινές των Σβαμπ και Φίλντεν, ενώ ο Λιγκ αυτοκτόνησε στο κελί του. Έτσι, στις 11 Νοεμβρίου 1887 οι Σπις, Πάρσονς, Φίσερ και Έγκελ οδηγήθηκαν στην αγχόνη, τραγουδώντας τη "Μασσαλιώτιδα". Η δίκη των οκτώ θεωρείται από διαπρεπείς αμερικανούς νομικούς ως μία από τις σοβαρότερες υποθέσεις κακοδικίας στην ιστορία των ΗΠΑ.
Στις 26 Ιουνίου 1893 ο κυβερνήτης του Ιλινόις, Τζον Πίτερ Άλτγκελντ παραδέχθηκε ότι και οι οκτώ καταδικασθέντες ήταν αθώοι και κατηγόρησε τις αρχές του Σικάγου ότι άφησαν ανεξέλεγκτους τους ανθρώπους του «Πίνκερτον». Ως μια ύστατη πράξη δικαίωσης έδωσε χάρη στους φυλακισμένους Φίλντεν, Νίμπε και Σβαμπ. Αυτό ήταν και το πολιτικό του τέλος. Αργότερα, ο επικεφαλής της αστυνομίας του Σικάγου, που έδωσε την εντολή για τη διάλυση της συγκέντρωσης, καταδικάσθηκε για διαφθορά. Μέχρι σήμερα παραμένει ανεξακρίβωτο ποιος ήταν ο δράστης της βομβιστικής επίθεσης.
Η Εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα
Στη χώρα μας, ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς έγινε το 1893, στην Αθήνα, με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Σταύρου Καλλέργη. Η 1η Μαΐου ήταν Σάββατο και εργάσιμη. Έτσι, επελέγη η Κυριακή 2 Μαΐου, για να έχει η γιορτή μαζικό χαρακτήρα.
Σύμφωνα με την εφημερίδα «Σοσιαλιστής», που εξέδιδε ο Καλλέργης, στις 5 το απόγευμα της Κυριακής συγκεντρώθηκαν στο Στάδιο πάνω από 2.000 σοσιαλιστές και εργαζόμενοι. Η «Εφημερίς» τους υπολόγισε μόνο σε 200 και σημείωνε σε άρθρο της: «Οι πλείστοι εξ αυτών ήσαν εργάται, ευπρεπώς κατά το πλείστον ενδεδυμένοι, με ερυθράς κονκάρδας επί της κομβιοδόχης, και πολύ ήσυχοι άνθρωποι. Αυτοί είναι οι πρώτοι σοσιαλισταί εν Ελλάδι, και συνήλθον χθες εις το πρώτον αυτών εν Αθήναις συλλαλητήριον».
Οι συγκεντρωμένοι ενέκριναν ψήφισμα το οποίο είχε ως εξής:
«Συνελθόντες σήμερον την 2 Μαΐου, ημέραν Κυριακήν και ώραν 5 μ.μ. εν τω Αρχαίω Σταδίω, οι κάτωθι υπογεγραμμένοι μέλη του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου» και υπό μισθόν πάσχοντες εψηφίσαμεν:
Α) Την Κυριακήν να κλείωσι τα καταστήματα, καθ' όλην την ημέραν, και οι πολίται ν' αναπαύωνται.
Β) Οι εργάται να εργάζωνται 8 ώρας την ημέραν.
Γ) Ν' απονέμηται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους προς διατήρησιν εαυτών και της οικογενείας των.
Δ) Το συμβούλιον του «Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου» να επιδώση το ψήφισμα εις την Βουλήν.»
Το ψήφισμα επεδόθη, τελικά, στον Πρόεδρο της Βουλής την 1η Δεκεμβρίου 1893 από τον Σταύρο Καλλέργη. Ο πρωτοπόρος σοσιαλιστής ανήλθε στη συνέχεια στο δημοσιογραφικό θεωρείο και περίμενε με ανυπομονησία από τον Πρόεδρο της Βουλής να το εκφωνήσει. Αυτός κωλυσιεργούσε και «ησχολείτο εις την ανάγνωσιν ετέρων αναφορών προερχομένων εκ διαφόρων προσώπων και πραγματευομένων κατά το μάλλον και ήττον περί ανέμων και υδάτων», όπως έγραψε στον «Σοσιαλιστή».
Ο Καλλέργης διαμαρτυρήθηκε μεγαλοφώνως και με εντολή του Προέδρου συνελήφθη για διατάραξη της συνεδρίασης. Οι στρατιώτες της φρουράς, αφού τον κτύπησαν με τα κοντάκια των όπλων τους, τον μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα, όπου παρέμεινε επί διήμερο. Στις 9 Δεκεμβρίου 1983 δικάστηκε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ημερών, τις οποίες εξέτισε στις φυλακές του Παλαιού Στρατώνα. Με τον περιπετειώδη αυτό τρόπο έληξε και τυπικά ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα.
ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΔΙΑΘΕΣΗ ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΟΥ
Ο σωστός τρόπος για να ζητήσετε την διάθεση ασθενοφόρου είναι ο ακόλουθος:
1) Καλέστε το νούμερο 166
2) Δώστε την ακριβή διεύθυνση του τόπου που βρίσκεται ο ασθενής ή ο τραυματίας
3) Πείτε στον τηλεφωνητή τον αριθμό τηλεφώνου απ’ όπου καλείτε
4) Πρέπει να μας πείτε αν ο ασθενής έχει χάσει τις αισθήσεις του ή αν δεν αναπνέει
5) Μην κλείνετε το τηλέφωνο πάνω στον πανικό σας.
6) Ο τηλεφωνητής ή ο γιατρός του ΕΚΑΒ θα σας ζητήσει άλλες χρήσιμες πληροφορίες και θα σας δώσει πολύτιμες συμβουλές για στοιχειώδεις πρώτες βοήθειες μέχρι να φθάσει το ασθενοφόρο κοντά σας.
7) Όταν πρόκειται για τροχαίο ατύχημα είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε πόσα άτομα έχουν κτυπήσει και αν υπάρχουν πολύ βαριά τραυματισμένοι πριν στείλουμε το ασθενοφόρο στον τόπο του συμβάντος.
8) Είναι καλύτερα να καθυστερήσουμε μερικά λεπτά αλλά να έρθουμε με την πιο κατάλληλη βοήθεια κοντά σας, παρά να φθάσουμε γρήγορα χωρίς να μπορούμε να σας βοηθήσουμε σωστά.
9) Πολλές φορές πάνω στον πανικό μας υπερεκτιμούμε την βαρύτητα ενός τραυματισμού και κινητοποιούμε το ασθενοφόρο για “ψύλλου πήδημα”. Απαντήστε στις ερωτήσεις του γιατρού του ΤΕΠ ή του ΕΚΑΒ με ψυχραιμία και μην στερήσετε, λόγω του πανικού σας, το ασθενοφόρο από κάποιον άλλο συνάνθρωπο μας που πραγματικά κινδυνεύει και το χρειάζεται άμεσα. Το ασθενοφόρο δεν είναι “οριζόντιο” ταξί.
10) Ο γιατρός του ΤΕΠ θα σας συμβουλέψει για το πώς πρέπει να μεταφερθεί ένας ασθενής αν δεν είναι απαραίτητη η μεταφορά του με ασθενοφόρο.
ΙΑΤΡΙΚΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΣΤΟ ΤΕΠ
Το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ) του Νοσοκομείου μας με το ιατρικό, νοσηλευτικό και παραϊατρικό προσωπικό είναι στην διάθεση σας για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε επείγουσες καταστάσεις και σε απειλητικά για την ζωή προβλήματα που μπορεί να προκύψουν αιφνίδια και απρόβλεπτα.
Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται και η δική σας βοήθεια.
Είναι σημαντικό να γνωρίζετε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούμε ούτως ώστε να μπορείτε να χρησιμοποιήσετε σωστά και αποτελεσματικά τις παρεχόμενες υπηρεσίες από το Τμήμα μας.
Όταν φθάσετε στο ΤΕΠ πρέπει να γνωρίζετε ότι εξετάζονται κατά άμεση προτεραιότητα τα πιο βαριά περιστατικά και δεν κρατιέται σειρά προτεραιότητας.
Για τον λόγο αυτό μην έρχεσθε στο ΤΕΠ για να γράψετε μια συνταγή φαρμάκων ή για να μετρήσετε απλώς την πίεση σας ή για αλλαγές επιδεσμικού υλικού σε τραύματα.
Αυτά μπορούν να γίνουν στο Κέντρο Υγείας και στα Τακτικά Εξωτερικά Ιατρεία των διαφόρων κλινικών του Νοσοκομείου μας στις εργάσιμες ημέρες και ώρες.
Επίσης πρέπει να γνωρίζετε ότι το ΤΕΠ δεν είναι ο καλύτερος τόπος για την παρακολούθηση χρόνιων νοσημάτων.
Το ΤΕΠ είναι για να αντιμετωπίζει άμεσα προβλήματα που προκύπτουν αιφνίδια και μπορεί να είναι απειλητικά για την ζωή του ασθενούς ή του τραυματία.
Κατά την διάρκεια αντιμετώπισης οξέων περιστατικών οι συγγενείς του ασθενούς δεν μπορούν να συνωστίζονται στους χώρους εξέτασης του ΤΕΠ γιατί δυσκολεύουν την δουλειά των γιατρών και των νοσηλευτών που χρειάζονται άνεση χώρου και λιγότερη συναισθηματική φόρτιση για να είναι πιο αποτελεσματικοί.
Με την δική σας κατανόηση και συνεργασία μας βοηθάτε να σας βοηθήσουμε καλύτερα, γρηγορότερα και πιο αποτελεσματικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μπορείτε να υποβάλλετε σχόλια χρησιμοποιώντας κόσμιες εκφράσεις σεβόμενοι πάντα την προσωπικότητα των άλλων.