ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ !!!

ΚΑΙ ΜΕ ΑΔΕΙΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΝ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΙΝΕΣ ΜΕΡΕΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!!!

ΤΕΛΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟΥ ΕΠΕΙΓΟΥΣΑΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ

ΤΕΛΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟΥ ΕΠΕΙΓΟΥΣΑΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣhttps://drive.google.com/file/d/0B_ZfymOSENjga2lyZmtyNEJTeVE/view?usp=sharing

ΜΕΙΩΣΗ ΠΟΣΟΣΤΩΝ ΣΩΣΤΗΣ ΔΙΑΓΝΩΣΗΣ ΣΕ ΔΥΣΤΡΟΠΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ - Diagnostic Accuracy Drops With Difficult Patients

Ο Βαθμός Επιτυχίας στο να τεθεί Σωστή Διάγνωση μειώνεται στους Δύστροπους Ασθενείς (Diagnostic Accuracy Drops With Difficult Patients)

April 06, 2016
By Sarah Wickline Wallan [1]

Το να βρεθεί κανείς μπλεγμένος με κάποιο δύστροπο ασθενή είναι μια κατάσταση που δύσκολα λύνεται.

Οι γιατροί μπορούν να χρησιμοποιούν απλά νοητικά ή ψυχολογικά παιχνίδια (simple mind-games) για να προστατευθούν από τα αρνητικά συναισθήματα που προκαλούν τέτοιες καταστάσεις.

Σε δυο ξεχωριστά πειράματα, ειδικευόμενοι γενικής ιατρικής διαπιστώθηκε ότι ήταν λιγότερο ακριβείς στο να θέσουν σωστές διαγνώσεις σε ασθενείς οι οποίοι είχαν διασπαστική συμπεριφορά (disruptive behavior) συγκριτικά με ασθενείς με πιο "ουδέτερη" συμπεριφορά.

Ο μέσος όρος διαγνωστικής ακρίβειας ήταν 10% μικρότερος όταν ειδικευόμενοι ιατροί στην παθολογία πρώτου και δεύτερου έτους εξέταζαν κλινικά περιστατικά ασθενών που επιδείκνυαν διασπαστική συμπεριφορά συγκριτικά με ασθενείς με ουδέτερη συμπεριφορά (Silvia Mamede, MD, PhD, of Erasmus Medical Center in Rotterdam, the Netherlands, and colleagues).

Αυτό το ποσοστό (10%) μείωσης στη διαγνωστική ακρίβεια διατηρήθηκε και σε δεύτερο πείραμα που περιλάμβανε πιο έμπειρους ειδικευόμενους οικογενειακής ιατρικής στο 3ο έτος της ειδικότητας τους, στους οποίους ανατέθηκε να κάνουν ανάλογες εξετάσεις περιστατικών υπό συνθήκες περιορισμένου χρόνου (under time pressure). Και οι δύο μελέτες δημοσιεύθηκαν στο BMJ Quality & Safety.

Σε συνοδευτικό κύριο άρθρο οι Donald A. Redelmeier, MD, and Edward E. Etchells, MD, of Sunnybrook Health Sciences Centre in Toronto, σημειώνουν ότι τα ευρήματα δείχνουν μια σημαντική μείωση στο βαθμό διαγνωστικής ακρίβειας των γιατρών όταν εμπλέκονται σε σενάρια δύστροπων ασθενών και διαβάθμησαν την διαγνωστική ακρίβεια σε κλίμακα από το "0,00" το οποίο αντιστοιχεί σε λάθος διάγνωση (faulty diagnosis) έως το "1,00" το οποίο αντιστοιχεί σε σωστή διάγνωση (accurate diagnosis). Επιπρόσθετα δήλωσαν ότι οι ιατροί πρέπει να προστατεύουν τους εαυτούς τους ενάντια σε αρνητικά συναισθήματα (negative emotions) τα οποία μπορεί να υπονομεύσουν τον βαθμό της διαγνωστικής ακρίβειας της συλλογιστικής τους διαδικασίας.

Οι ανωτέρω ερευνητές συστήνουν για τον σκοπό αυτό, οι γιατροί να χρησιμοποιούν απλά ψυχολογικά παιγνίδια (simple mind-games) ως μέσο προστασίας για να μην βιώνουν αρνητικά συναισθήματα, όπως π.χ. ο αυτο-στοχασμός (self-reflection), να φαντάζονται τους συγκεκριμένους "δύσκολους" ασθενείς ως "εύκολους", να χρησιμοποιούν λίστες διαγνωστικού ελέγχου (diagnostic checklists) ή προγράμματα διαφορικής διάγνωσης ηλεκτρονικών υπολογιστών ή τέλος να συνιστούν επισκέψεις επανελέγχου και παρακολούθησης.

Σε πραγματικές συνθήκες όμως οι άνθρωποι δεν μπορούν πάντα να ελέγχουν "τα νεύρα" τους (temper) ειδικά μάλιστα αν υποφέρουν, προσβάλλονται ή πονούν. Αυτές οι προτεινόμενες στρατηγικές αντιμετώπισης δύστροπων ασθενών είναι απίθανο να τύχουν ευρείας αποδοχής ή να είναι δραστικά αποτελεσματικές παρά το γεγονός ότι η εθιμοτυπική εφαρμογή τους μπορεί να ενισχύσει τον βαθμό της διαγνωστικής ακρίβειας που υπονομεύεται σε τέτοιες περιπτώσεις.

1η Μελέτη

Στο πρώτο πείραμα, 74 πρωτοετείς και δευτεροετείς ειδικευόμενοι Παθολογίας στο Erasmus Medical Center χωρίσθηκαν τυχαιοποιημένα προκειμένου να διαγνώσουν 8 κλινικά περιστατικά. Όλοι οι ασθενείς σε αυτά τα περιστατικά είχαν ακριβώς την ίδια κλινική πάθηση, όμως κάθε σενάριο αντιπροσώπευε και διαφορετικό ασθενή ο οποίος επιδείκνυε είτε ουδέτερη είτε διασπαστική συμπεριφορά.

Τα χαρακτηριστικά της διασπαστικής συμπεριφοράς συμπεριλάμβαναν τα παρακάτω:
Υπεραπαιτητικός ασθενής (frequent demander)
Επιθετικότητα (Aggressiveness)
Εκφρασμένη αμφισβήτηση της επαγγελματικής επάρκειας του γιατρού (Questioned doctor's competence)
Επιδεικτική αγνόηση των συμβουλών του γιατρού (Ignored doctor's advice)
Εκφρασμένη χαμηλή προσδοκία για την προσφερόμενη από τον γιατρό βοήθεια (Low expectations of doctor's support)
Υπερβολικές εκδηλώσεις απελπισίας (Utterly helpless)
Εξαπόλυση απειλών προς τον γιατρό (Threatening to the doctor)
Κατηγορία στο πρόσωπο του γιατρού για διακρίσεις στην προσφορά ιατρικών υπηρεσιών (Accused the doctor for discrimination)

Ο μέσος όρος του βαθμού διαγνωστικής ακρίβειας, που κυμαίνεται από 0,00 έως 1,00, ήταν χαμηλότερος στις περιπτώσεις "δύσκολων" ασθενών, συγκριτικά με τους ασθενείς που επιδείκνυαν ουδέτερη συμπεριφορά (0.41 έναντι 0.51, αντίστοιχα, P<.01). Επίσης οι ειδικευόμενοι ήταν περισσότερο πιθανό να θυμούνται τα κλινικά ευρήματα από την εξέταση (32.5% έναντι 29.8%, P<.001), και λιγότερο πιθανό την συμπεριφορά των ασθενών στα σενάρια με ουδέτερη συμπεριφορά συγκριτικά με αυτά που αφορούσαν δύσκολους ασθενείς (17.9% έναντι 25.5%, P<.001).
Ανάμεσα στους περιορισμούς της μελέτης συμπεριλαμβάνεται και το γεγονός ότι οι ερευνητές εξέτασαν μόνο 3 πιθανούς υποκείμενους μηχανισμούς για την αιτιολόγηση της μείωσης της διαγνωστικής επίδοσης των γιατρών στην αντιμετώπιση δύσκολων ασθενών και όχι οποιεσδήποτε άλλες νοητικές διαδικασίες για την εξήγηση αυτού του φαινομένου. Επίσης τα αποτελέσματα μπορεί να διέφεραν αν στη μελέτη συμμετείχαν περισσότερο έμπειροι ιατροί.

2η Μελέτη
Σε 2η μελέτη, ζητήθηκε από 63 ειδικευόμενους γενικής ιατρικής που βρίσκονταν στο τέλος του 3ου έτους της ειδίκευσής τους, να προσπαθήσουν να θέσουν διάγνωση μέσω μιας διαδικασίας 2 χρονομετρούμενων φάσεων, για 6 περιγραφές κλινικών παρουσιάσεων (clinical vignettes).

Οι περιγραφές των κλινικών παρουσιάσεων αφορούσαν συνδυασμό ουδέτερων και δύσκολων σε συμπεριφορά ασθενών, όπως αυτών που συμμετείχαν στο πρώτο πείραμα.

Στο παρόν πείραμα οι περιγραφές των κλινικών παρουσιάσεων περιλάμβαναν τόσο απλές όσο και πιο πολύπλοκες κλινικές οντότητες όπως πνευμονία της κοινότητας (community-acquired pneumonia), πνευμονική εμβολή (pulmonary embolism), μηνιγγο-εγκεφαλίτιδα (meningoencephalitis), υπερθυρεοειδισμό (hyperthyroidism), σκωληκοειδίτιδα (appendicitis),  και οξεία αλκοολική παγκρεατίτιδα (acute alcoholic pancreatitis).  

Στην πρώτη φάση του πειράματος οι ειδικευόμενοι έλαβαν την οδηγία να καταγράψουν την ώρα έναρξης και την ώρα ολοκλήρωσης της διαγνωστικής τους διαδικασίας για κάθε μια από τις 6 παραπάνω κλινικές περιπτώσεις.

Στην δεύτερη φάση του πειράματος επιτράπηκε στους ειδικευόμενους να ξανασκεφτούν τις διαγνώσεις που έθεσαν σε κάθε μια από τις 6 κλινικές περιπτώσεις μέσα σε συγκεκριμένο χρόνο και να επιβεβαιώσουν ή να αναθεωρήσουν τις διαγνώσεις που αρχικά έθεσαν, παραθέτοντας μια σύντομη λίστα επιχειρημάτων για την επιβεβαίωση ή την αναθεώρηση των διαγνώσεων.

Αν η αρχική διάγνωση ήταν λανθασμένη ζητιόταν από τους ειδικευόμενους να αναφέρουν εναλλακτικές διαγνώσεις και να αιτιολογήσουν τα συμπτώματα των ασθενών. 

Ο μέσος όρος του βαθμού της διαγνωστικής ακρίβειας ήταν χαμηλότερος σε δύσκολους ασθενείς συγκριτικά με τους ασθενείς με ουδέτερη συμπεριφορά (0.54 versus 0.64, P=0.017). Όμως, ανεξάρτητα από τον τρόπο συμπεριφοράς των ασθενών, ο βαθμός της διαγνωστικής ακρίβειας ήταν υψηλότερος για απλές περιγραφές κλινικών περιπτώσεων συγκριτικά με τις πιο πολύπλοκες κλινικές οντότητες (0.94 έναντι 0.88).

Κατά την διάρκεια της 2ης φάσης του πειράματος (φάση αναθεώρησης ή επανεξέτασης), ο βαθμός της διαγνωστικής ακρίβειας βελτιώθηκε ανεξάρτητα από την πολυπλοκότητα των κλινικών περιπτώσεων ή την συμπεριφορά των ασθενών (0.60 vs 0.68, P = 0.002).

Ο απαιτούμενος χρόνος για την ολοκλήρωση της διαγνωστικής διαδικασίας δεν διέφερε σημαντικά ανάμεσα στις διάφορες κλινικές περιπτώσεις και στις δυο μελέτες.

Σημειώνεται ότι ανάμεσα στους περιορισμούς των συγκεκριμένων μελετών συμπεριλαμβάνεται και το γεγονός ότι στη διαμόρφωση της περιγραφής των κλινικών περιπτώσεων δίνονταν όλες οι απαραίτητες πληροφορίες για να καταλήξει κανείς στην σωστή διάγνωση, κατάσταση που δεν ανταποκρίνεται σε πραγματικές κλινικές καταστάσεις, υπογραμμίζοντας το γεγονός ότι η άσκηση της ιατρικής δεν είναι μόνο μια απλή συλλογή και ερμηνεία δεδομένων ενώ η επιτυχημένη παροχή υπηρεσιών υγείας έχει ως προαπαιτούμενο ο γιατρός και ο ασθενής να βρίσκονται στην "ίδια πλευρά¨ και όχι σε αντίθετα στρατόπεδα, ιδιαίτερα μάλιστα στον τομέα της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας.

Δίδεται η συμβουλή σε γιατρούς όταν νοιώθουν ότι έχουν να αντιμετωπίσουν δύσκολους και δύστροπους ασθενείς να αναζητούν την βοήθεια άλλων εμπειρότερων συναδέλφων της ιατρικής ομάδας, για να αποφεύγονται διαγνωστικά λάθη.

Reviewed by Robert Jasmer, MD Associate Clinical Professor of Medicine, University of California, San Francisco and Dorothy Caputo, MA, BSN, RN, Nurse Planner.

Source URL:

http://www.consultantlive.com/articles/diagnostic-accuracy-drops-difficult-patients?GUID=81F83782-CA1E-40B6-83B2-BF9AC7C3ABE7&XGUID=&rememberme=1&ts=07042016

Links: [1] http://www.consultantlive.com/authors/sarah-wickline-wallan

ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΣΗ ΓΝΩΣΕΩΝ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΑ ΥΠΟΒΟΗΘΟΥΜΕΝΗΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ

Επικαιροποίηση γνώσεων στο ζήτημα της Ευθανασίας και της Ιατρικά Υποβοηθούμενης Αυτοκτονίας (Update on Euthanasia and Physician-Assisted Suicide)
Abigail Zuger, MD
Reviewing Razmaria AA., JAMA 2016 Jul 5; 316:115

Σχεδόν 20 χρόνια πριν, η Πολιτεία του Oregon ήταν η πρώτη Πολιτεία των ΗΠΑ η οποία νομιμοποίησε την Ιατρικά-Υποβοηθούμενη Αυτοκτονία [Physician-assisted suicide (PAS)].

Έκτοτε, η Ιατρικά-Υποβοηθούμενη Αυτοκτονία έγινε νόμιμη σε 4 ακόμα Πολιτείες (Washington, Montana, Vermont, και California).

Στον Καναδά, Κολομβία, Βέλγιο, Ολλανδία και Λουξεμβούργο, επιτρέπονται τόσο η ιατρικά-υποβοηθούμενη αυτοκτονία όσο και η ευθανασία.

Στην Ελβετία, η ιατρικά-υποβοηθούμενη αυτοκτονία έχει νομιμοποιηθεί από το 1942.

Μια διεθνής ομάδα ερευνητών εξέτασε τις παγκόσμιες θέσεις επί αυτών των αμφιλεγόμενων πρακτικών και των γενικών μεθόδων εφαρμογής τους, με βάση δεδομένα εμπειρίας αρκετών δεκαετιών.

Σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις (polls). σχεδόν τα 2/3 των Αμερικανών υποστηρίζουν την πρακτική της ιατρικά-υποβοηθούμενης αυτοκτονίας - από το 1/3 που πρέσβευε αυτή την άποψη στα τέλη του 1940.

Ο βαθμός ισχύος στην υποστήριξη της ιατρικά-υποβοηθούμενης αυτοκτονίας και ευθανασίας διαφέρει σημαντικά εξαρτώμενος από τις λέξεις που χρησιμοποιούνται για την διαμόρφωση του ερωτήματος: Όταν χρησιμοποιούνται εκφράσεις και λέξεις όπως "σοβαρού βαθμού πόνος" (severe pain), "νομιμοποίηση" (legalization), και "αυτοκτονία" (suicide), η υποστήριξη μειώνεται σημαντικά.

Στην Δυτική Ευρώπη, η υποστήριξη του κοινού στην ευθανασία αυξάνεται σταθερά, ενώ στην Ανατολική Ευρώπη, έχει σημειώσει μείωση σε κάποιο βαθμό μετά και από την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.

Οι ισχυρές θρησκευτικές πεποιθήσεις έχουν καταγραφεί ως ο πρωταρχικός παράγοντας που σχετίζεται με την αντίθεση στην εφαρμογή ιατρικά-υποβοηθούμενης αυτοκτονίας και ευθανασίας.

Λιγότερο από τους μισούς ιατρούς στις ΗΠΑ που συμμετείχαν σε σχετική με το ζήτημα δημοσκόπηση, δήλωσαν υποστηρικτές αυτών των πρακτικών, αλλά οι περισσότεροι ιατροί υποστηρίζουν την ιατρικά-υποβοηθούμενη αυτοκτονία παρά την ευθανασία ενώ για το μη ιατρικό κοινό ισχύει το αντίθετο.

Οι γιατροί στην Ολλανδία και στο Βέλγιο όπου και οι δυο αυτές πρακτικές είναι νόμιμες, έχουν ανάμεικτα συναισθήματα: Την περασμένη δεκαετία, περισσότεροι από το 80% δήλωσαν ότι θα μπορούσαν να φαντασθούν τον εαυτό τους να συμμετέχει στην αντιμετώπιση τέτοιας κατάστασης, ενώ ένα εξίσου υψηλό ποσοστό δήλωνε ότι φοβόταν την συνεπακόλουθη συναισθηματική αναταραχή που θα υφίστατο αν είχε εμπλακεί στην εφαρμογή τέτοιας πρακτικής.

Το 2015, οι 298 επίσημα δηλωθείσες περιπτώσεις ιατρικά-υποβοηθούμενης αυτοκτονίας στις Πολιτείες του Oregon και Washington, απετέλεσαν μια μικρή μειοψηφία στο σύνολο των καταγεγραμμένων θανάτων με ποσοστό < 1%.

Οι περισσότερες περιπτώσεις αφορούσαν λευκούς, με υψηλό μορφωτικό επίπεδο και με καλή ιατροφαρμακευτική ασφάλιση που οι περισσότεροι από αυτούς έπασχαν από καρκίνο.

Ο πόνος σπάνια αναφερόταν ως η αιτία για την λήψη της απόφασης. Πιο συχνά οι αναφερόμενες αιτίες για την λήψη απόφασης για διενέργεια ιατρικά-υποβοηθούμενης αυτοκτονίας ή ευθανασίας ήταν η απώλεια της αυτονομίας και της αξιοπρέπειας του ατόμου καθώς και η απώλεια της χαράς της ζωής.

Citation(s):
Emanuel EJ et al. Attitudes and practices of euthanasia and physician-assisted suicide in the United States, Canada, and Europe. JAMA 2016 Jul 5; 316:79. (http://dx.doi.org/10.1001/jama.2016.8499)

Razmaria AA.JAMA patient page: End-of-life care. JAMA 2016 Jul 5; 316:115.
(http://dx.doi.org/10.1001/jama.2016.2440)

Το ζήτημα της "Ενσωματωμένης Συσκευασίας" (Body packing)

Το ζήτημα της "Ενσωματωμένης Συσκευασίας" (Body packing)

Lee Hancox and Dr Henry Knipe ◉ et al.
Η "ενσωματωμένη συσκευασία" (Body packing) (η ελληνική απόδοση του όρου από τον γράφοντα) αναφέρεται στην εντός του σώματος απόκρυψη (internal concealment) φαρμάκων ή ουσιών κυρίως εντός του γαστρεντερικού σωλήνα (gastrointestinal tract) ή σε στόμια αυτού (π.χ. πρωκτός - απευθυσμένο).
Τα άτομα που επιδίδονται σε αυτή την τακτική αποκαλούνται "σωματικοί συσκευαστές" (body packers), "ημίονοι φαρμάκων" (drug mules), "γεμιστήρες" (stuffers), "μεταφορείς" (couriers) ή "καταπότες" (swallowers).
Τα φάρμακα ή ουσίες των οποίων επιδιώκεται η απόκρυψη τυλίγονται σε προφυλακτικά (condoms), φύλλα αλουμινίου (foil), latex ή σελοφάν (cellophane).

Επιδημιολογία (Epidemiology)

Το φαινόμενο αυτό απαντάται συχνότερα σε νεαρής ηλικίας άτομα με μέσο όρο ηλικίας τα 30 έτη και το 80% των περιπτώσεων αφορά άρρενες.

Κλινική Παρουσίαση (Clinical Presentation)

Τα άτομα αυτά συνήθως παρουσιάζονται στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών συνοδευόμενα από τις αστυνομικές αρχές (low enforcement authorities) για έλεγχο με την υπόνοια ενδοσωματικής απόκρυψης φαρμάκων ή ουσιών (screening of suspected internal concealment of drugs).
Τα περισσότερα από αυτά τα άτομα παρουσιάζονται ασυμπτωματικά αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις επιπλοκών που εκδηλώνονται ως διάτρηση (perforation), απόφραξη (obstraction), ή φαρμακευτικής τοξίκωσης ή δηλητηρίασης (drug intoxication) η οποία μπορεί να είναι σκόπιμη ή να προκύπτει ανεξάρτητα από την θέληση του δράστη.
Η τοξικολογική ανάλυση των ούρων μπορεί να είναι επίσης θετική για παράνομες και απαγορευμένες ουσίες.

Ακτινολογική απεικόνιση (Radiographic Appearance)

Τόσο οι απλές ακτινογραφίες (plain films) όσο και το υπερηχογράφημα (Ultrasonography - U-S) μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην ακτινολογική διερεύνηση αλλά η αξονική τομογραφία χωρίς σκιαγραφικό (non-contrast CT) είναι η πιο αποτελεσματική εξέταση για τον εντοπισμό των συσκευασιών αυτών των ουσιών.

Στην απλή ακτινογραφία οι συσκευασίες των παράνομων ουσιών απεικονίζονται ως σαφώς περιγεγραμμένα (well-circumscribed) ξένα σώματα μειωμένης πυκνότητας, διαστάσεων 2 - 3 cm, παρ' όλο που μπορεί να υπάρχει ποικιλία ως προς το μέγεθος και το σχήμα τους. Μπορεί να διακρίνεται επίσης περιγεγραμμένη αεριώδης άλως (the "double-condom" sign) ή εγκλωβισμένη ποσότητα αέρα κοντά στον κόμπο δεσίματος εντός της συσκευασίας (the "rosette" sign). 

Με την απλή ακτινογραφία μπορεί να απεικονισθούν τα πακέτα συσκευασίας των παράνομων ουσιών σε ποσοστό περίπου 75% (60% - 88%).

Η χρήση φύλλων αλουμινίου για το περιτύλιγμα των πακέτων αντί για την τοποθέτηση των ουσιών εντός προφυλακτικών, μπορεί να αυξήσει το ποσοστό των ψευδώς θετικών ακτινολογικών ευρημάτων.

Η CT μπορεί με ακρίβεια να προσδιορίσει το μέγεθος, τον αριθμό και την θέση των καταποθέντων συσκευασιών και δίνει την δυνατότητα για εκτίμηση επιπλοκών.

Αναφορά Μονάδων Πυκνότητας (Density Hounsfield Unit - HU) διαφόρων απαγορευμένων ουσιών

• Όπιο (Opium): 165 - 200 HU
• Κοκαΐνη (Cocaine): 220 HU
• Ηρωΐνη (Heroin): 520 HU

H CT χωρίς σκιαγραφικό έχει διαγνωστική ακρίβεια (diagnostic accuracy) 97% - 100%.

Θεραπεία και Πρόγνωση (Treatment and Prognosis)

Η πλειονότητα των ασυμπτωματικών περιπτώσεων (95%) αντιμετωπίζεται συντηρητικά με την χορήγηση υπακτικών φαρμάκων (laxatives).

Για τους συμπτωματικούς ασθενείς ή επί επιπλοκών (5%) μπορεί να απαιτηθεί λαπαροτομία και χειρουργική αντιμετώπιση.

Referrences  1. Mehrpour O, Sezavar SV. Diagnostic imaging in body packers. Mayo Clin. Proc. 2012;87 (7): e53-4. doi:10.1016/j.mayocp.2012.03.014 - Free text at pubmed - Pubmed citation
2. Krishnan A, Brown R. Plain abdominal radiography in the diagnosis of the "body packer". J Accid Emerg Med. 1999;16 (5): 381. Free text at pubmed - Pubmed citation
3. Sureka B, Kumar MM, Mittal A et-al. Body packer syndrome. J Postgrad Med. 2013;59 (2): 166. doi:10.4103/0022-3859.113824 - Pubmed citation
4. Kulkarni VM, Gandhi JA, Gupta RA et-al. Body packer syndrome. J Postgrad Med. 2012;58 (3): 225-6. doi:10.4103/0022-3859.101646 - Pubmed citation
5. Álvarez Llano L, Rey Valcárcel C, Mohamed Al-Lal Y et-al. Surgical complications in drug body-packers: an uncommon but potentially lethal emergency. Cir Esp. 2012;90 (9): 595-600. doi:10.1016/j.ciresp.2012.02.005 - Pubmed citation
6. Algra PR, Brogdon BG, Marugg RC. Role of radiology in a national initiative to interdict drug smuggling: the Dutch experience. AJR Am J Roentgenol. 2007;189 (2): 331-6. doi:10.2214/AJR.07.2306 - Pubmed citation
7. Shahnazi M, Sanei Taheri M, Pourghorban R. Body packing and its radiologic manifestations: a review article. Iran J Radiol. 2011;8 (4): 205-10. doi:10.5812/iranjradiol.4757 - Free text at pubmed - Pubmed citation
8. Flach PM, Ross SG, Ampanozi G et-al. "Drug mules" as a radiological challenge: sensitivity and specificity in identifying internal cocaine in body packers, body pushers and body stuffers by computed tomography, plain radiography and Lodox. Eur J Radiol. 2012;81 (10): 2518-26. doi:10.1016/j.ejrad.2011.11.025 - Pubmed citation
9. Bulakci M, Kalelioglu T, Bulakci BB et-al. Comparison of diagnostic value of multidetector computed tomography and X-ray in the detection of body packing. Eur J Radiol. 2013;82 (8): 1248-54. doi:10.1016/j.ejrad.2012.12.022 - Pubmed citation
10. Glovinski PV, Lauritsen ML, Bay-Nielsen M et-al. Asymptomatic body packers should be treated conservatively. Dan Med J.60 (11): A4723. Pubmed citation

ΔΥΟ ΝΕΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΣΤΙΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΤΗΡΙΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΚΗΣ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑΣ

ΔΥΟ ΝΕΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΣΤΙΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΤΗΡΙΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΚΗΣ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑΣ
Updated Heart Failure Guidelines Include Two New Treatments
By Kelly Young
Πηγή: www.jwatch.org/medical-news/rss/447

Τα φάρμακα Valsartan / Sacubitril και Ivabradine συμπεριλήφθηκαν στις συστάσεις για την θεραπεία της Καρδιακής Ανεπάρκειας στις επικαιροποιημένες κατευθυντήριες οδηγίες που εκδόθηκαν από την American Heart Association, το American College of Cardiology, και την Heart Failure Society of America.

Το φάρμακο Valsartan/Sacubitril είναι ένας αναστολέας των υποδοχέων της αγγειοτασίνης - νεπριλυσίνης (angiotensin receptor - neprilysin inhibitor / ARNI). Με τον αποκλεισμό αυτών των υποδοχέων, αναστέλλεται η διάσπαση της βραδυκινίνης με συνέπεια αγγειοδιαστολή και ως εκ τούτου μείωση του κυκλοφορούντος όγκου αίματος.
Για την περίπτωση καρδιακής ανεπάρκειας με μειωμένο κλάσμα εξώθησης (heart failure with reduced ejection fraction) συνιστάται ως φαρμακευτική αγωγή ένας ARNI, ή ένας αποκλειστής υποδοχέων αγγειοτασίνης ΙΙ (angiotensin II receptor blocker / ARB), ή ένας αναστολέας μετατρεπτικού ενζύμου αγγειοτασίνης (angiotensin converting enzyme inhibitor / ACE Inhibitor)  σε συγχορήγηση με ένα αποκλειστή β-αδρενεργικών υποδοχέων (beta blocker) και με ένα ανταγωνιστή αλδοστερόνης (aldosterone antagonist).
O ARNI δεν πρέπει να συγχορηγείται με ACE inhibitor ή σε ασθενείς με ιστορικό αγγειοοιδήματος (angioedema). Επειδή και οι δύο φαρμακευτικές κατηγορίες επηρεάζουν την βραδυκινίνη (bradykinin), αυξάνουν σημαντικά τον κίνδυνο για εμφάνιση αγγειοοιδήματος.
Η Ivabradine, ένας τροποποιητής του φλεβοκόμβου (sinoatrial node modulator), μπορεί να βοηθάει στην μείωση της ενδονοσοκομειακής νοσηλείας σε ασθενείς με σταθερή συμπτωματική χρονία καρδιακή ανεπάρκεια με μειωμένο κλάσμα εξώθησης (symptomatic stable chronic heart failure with reduced ejection fraction) οι οποίοι λαμβάνουν την μέγιστη ανεκτή δόση (maximum tolerated dose) ενός β-αναστολέα και των οποίων η καρδιακή συχνότητα ηρεμίας (resting heart rate) είναι μεγαλύτερη ή ίση με 70/min.
Όμως όπως σχολιάζει ο Dr. Harlan Krumholz στο NEJM Journal Watch Cardiology, υπάρχουν περιορισμοί (restraints) σχετικά με την χρήση αυτών των δυο νέων φαρμακευτικών θεραπειών για την καρδιακή ανεπάρκεια, με αποτέλεσμα στις νέες συστάσεις να μην δίδεται ο ίδιος βαθμός βαρύτητας όπως αυτών που ισχύει για τους ACE inhibitors και τους ARBs, γεγονός που υποδεικνύει στους ιατρούς να μην μεταπηδήσουν σε αυτές τις πιο νέες αλλά και ακριβότερες φαρμακευτικές επιλογές.

4 ΣΗΜΕΙΑ ΠΟΥ ΥΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΓΗΡΙΑΤΡΙΚΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΠ

4 Σημεία που υπαγορεύουν την λήψη απόφασης για εισαγωγή γηριατρικών ασθενών στο νοσοκομείο από το ΤΕΠ (Four Signs that a Geriatric ER Patient Should Be Admitted to the Hospital)

Οι υπερήλικες που επισκέπτονται το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ) και παρουσιάζουν διαταραχή της νοητικής λειτουργίας (cognitive impairment), αλλαγή απόφασης στην τελική διευθέτηση του ασθενούς με ματαίωση εισαγωγής στο νοσοκομείο (change in disposition plan from admit to discharge), χαμηλή αρτηριακή πίεση (υπόταση) και αύξηση της συχνότητας σφυγμού (ταχυκαρδία) ήταν περισσότερο πιθανό να εισαχθούν σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) (Intensive Care Unit – ICU) ή να πεθάνουν εντός 7 ημερών από την επίσκεψή τους στο ΤΕΠ.

Αυτά δείχνουν τα αποτελέσματα μιας ελεγχόμενης μελέτης αντιπαραβαλλόμενων περιπτώσεων (matched case-control study), ασθενών ηλικίας 65 ετών και άνω, οι οποίοι κατέληξαν ή εισήχθησαν σε ΜΕΘ εντός 7 ημερών από την αρχική επίσκεψή τους στο ΤΕΠ, που δημοσιεύθηκε στα Χρονικά Επείγουσας Ιατρικής (Annals of Emergency Medicine): “Poor Outcomes following Emergency Department Discharge of the Elderly: A case-control study”.

Όπως τονίσθηκε από τον Gelareh Gabayan, MD, MSHS of the Department of Emergency Medicine at the University of California at Los Angeles, «Οι ιατροί των ΤΕΠ πρέπει να είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικοί στην λήψη απόφασης για εξιτήριο γηριατρικών ασθενών από το ΤΕΠ. Αυτοί οι ασθενείς είναι συνήθως πιο ευαίσθητοι και πιο ευάλωτοι από νεότερης ηλικίας άτομα με παρόμοιες παθήσεις. Ακόμα και ήπιες διαταραχές στα ζωτικά σημεία, σχετίζονται με δυνητικά καταστροφικά συμβάματα για ασθενείς που αποφασίζεται να πάρουν εξιτήριο τελικά από το ΤΕΠ, αντί να εισαχθούν στο νοσοκομείο».

Σε ασθενείς ηλικίας 65 ετών και άνω:

1] για τους οποίους επιλέγεται αλλαγή στο σχέδιο διευθέτησης με ματαίωση εισαγωγής στο νοσοκομείο και που αντ’ αυτής λαμβάνεται η απόφαση για εξιτήριο από το ΤΕΠ

2] οι οποίοι παρουσιάζονται με οξεία ή χρόνια διαταραχή ή αλλαγή νοητικής κατάστασης (altered mental status)

3] με συστολική αρτηριακή πίεση μικρότερη των 120 mmHg και

4] με συχνότητα σφυγμού μεγαλύτερη από 90/min

υπήρχε μεγαλύτερη πιθανότητα να πεθάνουν ή να εισαχθούν σε ΜΕΘ εντός 7 ημερών από την αρχική τους επίσκεψη στο ΤΕΠ.

Σημειώνεται ότι πολλές φορές οι ιατροί των ΤΕΠ βρίσκουν εμπόδια στην υλοποίηση των αποφάσεων τους για εισαγωγή υπερηλίκων ασθενών στο νοσοκομείο από τους γιατρούς των διαφόρων κλινικών οι οποίοι δεν αποδέχονται εύκολα για νοσηλεία αυτούς τους ασθενείς για διάφορους λόγους.

Η μελέτη αυτή εντοπίζει τους υπερήλικες ασθενείς που διατρέχουν υψηλότερο κίνδυνο και τα ευρήματά της δείχνουν ότι ακόμη και η παρουσία φαινομενικά ήπιων ενδεικτικών διαταραχών εγκυμονεί κίνδυνο για επισφαλή έκβαση σε αυτούς τους ευάλωτους ασθενείς.

Βέβαια, δεν πρέπει να θεωρηθεί από την άλλη πλευρά ότι η μελέτη αυτή πρεσβεύει ότι όλοι οι υπερήλικες ασθενείς που επισκέπτονται το ΤΕΠ πρέπει αδιακρίτως να εισάγονται στο νοσοκομείο, απλά και μόνο προσφέρει ένα εργαλείο στα χέρια των ιατρών των ΤΕΠ να προσδιορίζουν ποιοι υπερήλικες ασθενείς διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο και να διευκολύνει στην λήψη απόφασης για εισαγωγή στο νοσοκομείο.

Προσφέρει επίσης και μια εξαιρετική ευκαιρία ενημέρωσης για τους γιατρούς που εργάζονται σε διάφορες κλινικές για να μειώσουν τον ουδό «αντίστασης» που έχουν στην αποδοχή τέτοιων ασθενών για ενδονοσοκομειακή νοσηλεία.

ΣΕ ΤΙ ΔΙΑΦΕΡΕΙ Ο ΙΟΣ ΤΗΣ ΓΡΙΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΙΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΟΥ

Σε τι διαφέρει ο ιός της γρίπης από τους άλλους αναπνευστικούς ιούς;

Πηγή: Edna Pytlak, MD - Pediatrician affiliated with New York - Presbyterian / Weill Cornell Medical Center

Οι παιδίατροι είναι αυτοί που βλέπουν συνήθως κύματα ασθενών με γρίπη να εισβάλλουν στα ιατρεία τους κάθε χρόνο - αλλά οι περισσότερες περιπτώσεις αυτής της νόσου είναι τόσο ήπιες που δεν μπορούν να διακριθούν από τις άλλες εμπύρετες ιογενείς λοιμώξεις του αναπνευστικού. Για κάθε παιδί που παρουσιάζει υψηλό επίμονο πυρετό, εκσεσημασμένες μυαλγίες, ξηρό βήχα, και κεφαλαλγία, αντιστοιχούν λίγα παιδιά, που μετριούνται στα δάκτυλα της μιας παλάμης, τα οποία έχουν εκτεθεί στον ίδιο ιό αλλά παρουσιάζουν απλά ρινική καταρροή ή ήπια συμπτώματα κρυολογήματος ή βήχα.

Αυτό ήταν το τυπικό σκηνικό κατά την διάρκεια της επιδημίας του ιού της γρίπης Η1Ν1 το 2009. Πολλά μέλη της οικογένειας ή συμμαθητές ατόμων που αποδεδειγμένα νόσησαν από τον ιό Η1Ν1 δεν αρρώστησαν ή απλά παρουσίασαν ήπια συμπτωματολογία κοινού κρυολογήματος – βήχα.

Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει την γρίπη από τους άλλους ιούς του αναπνευστικού;

Υψηλός Πυρετός.
 
Ο πυρετός της γρίπης είναι συχνά υψηλός και επίμονος. Κατά την διάρκεια της επιδημίας της νέας γρίπης Η1Ν1 το 2009, πολλά παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας είχαν πυρετό 39,4 – 40 C. Για τους περισσότερους νέους γονείς της σημερινής εποχής, που δεν έζησαν ποτέ τους παρατεταμένους πυρετούς της ιλαράς, την παλιότερη εποχή, ο υψηλός πυρετός των παιδιών τους ήταν κάτι πολύ τρομακτικό γι’ αυτούς.

Εκσεσημασμένη Καταβολή («Πολύ κούραση»)
 
Η μυϊκή αδυναμία και η εύκολη κόπωση μπορούν να κάνουν τα μικρά παιδιά να «κουτσαίνουν» κατά την βάδιση, να κάθονται ήσυχα στις αγκαλιές των γονιών τους ενώ περιμένουν για εξέταση στην αίθουσα αναμονής. Τα μεγαλύτερα παιδιά μπορεί να ξαπλώνουν στον καναπέ, και μετά να νοιώθουν ζάλη όταν πάνε να σηκωθούν για να περπατήσουν. Πολλοί άνθρωποι νοιώθουν πόνο στους μυς (μυαλγίες) – εξ ου και ο όρος γρίπη από το “grippe” – (σφίγγω – γραπώνω).

Ταχεία έναρξη της νόσου
 
Ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό της γρίπης είναι η ταχεία έναρξη της νόσου. Τα μεγαλύτερης ηλικίας παιδιά θυμούνται την ακριβή ώρα που άρχισαν να νοιώθουν άρρωστα. Συχνά το παιδί μπορεί να έχει πάει το πρωΐ στο σχολείο νοιώθοντας καλά, και το απόγευμα της ίδιας μέρας εμφανίζει υψηλό πυρετό. Τα μικρότερα παιδιά συχνά κάνουν εμετό πριν την εμφάνιση του πυρετού.

Ενδεχόμενη Ιογενής Πνευμονία (The potential for viral pneumonia)
 
Ο βήχας της γρίπης συνήθως γίνεται πιο «υγρός» και παραγωγικός με το πέρασμα μερικών ημερών καθώς οι κυτταρικές αποπτώσεις που προκαλεί ο ιός (viral-induced cell debris) αποχρέμπτονται με τον βήχα. Στην αρχή της νόσου ο βήχας είναι ξηρός και ερεθιστικός στα μεγαλύτερα παιδιά και υλακώδης (croupy) στα μικρότερα. Σε παιδί με γρίπη οι ακροώμενοι ρόγχοι έχουν πιο υγρή απήχηση (moist rhonchi).

Η γρίπη είναι δυνητικά πιο παθογόνος απ’ ότι πολλές άλλες αναπνευστικές ιώσεις επειδή ο ιός της γρίπης μπορεί να προσκολληθεί στο κυτταρικό τοίχωμα των κυψελιδικών κυττάρων τύπου ΙΙ τα οποία παράγουν τον επιφανειοδραστικό παράγοντα (surfactant). Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε σύμπτωση των κυψελίδων (alveolar collapse) και στην εμφάνιση συνδρόμου αναπνευστικής δυσχέρειας (respiratory distress syndrome). Κατά την διάρκεια της επιδημίας από τον ιό της γρίπης Η1Ν1, οι έγκυες γυναίκες ήταν πιο επιρρεπείς στην εμφάνιση αυτού του τύπου της πνευμονίας (ιογενής πνευμονία).

Η τριχοειδική διαφυγή (capillary leakage) είναι ένας άλλος τύπος πνευμονικής βλάβης που προκαλείται από την γρίπη. Το 1970, είχε αναφερθεί περίπτωση ενός κατά τα άλλα υγιούς αγοριού 3 ετών που νόσησε από γρίπη και το οποίο εισήχθη σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Παίδων (Pediatric Intensive Care Unit – PICU) επειδή εμφάνισε αιμόπτυση κατά την εξέταση του στο ΤΕΠ.

Ενδεχόμενες Δευτερογενείς Βακτηριακές Λοιμώξεις (The potential for secondary bacterial infections).
 
Η γρίπη ενισχύει την ικανότητα της κυτταρικής προσκόλλησης των βακτηριδίων (bacterial adhesion), ειδικότερα δε του πνευμονιοκόκκου, προς τα κύτταρα του αναπνευστικού επιθηλίου. Πριν από το 1995 και την διαδεδομένη χρήση του εμβολίου έναντι του πνευμονιοκόκκου [pneumococcal 7-valent conjugate vaccine (pediatric only) – Prevnar], υπήρχαν πολύ περισσότερες ενδονοσοκομειακές εισαγωγές για αντιμετώπιση πνευμονιοκοκκικής βακτηριαιμίας (pneumococcal Bacteremia) και πνευμονίας από πνευμονιόκοκκο (pneumococcal pneumonia) από ό,τι στις μέρες μας.
 
Ένα άλλο σημαντικό παθογόνο για τον παιδιατρικό πληθυσμό, ο Αιμόφιλος της γρίπης (Haemophilus influenza), προκαλούσε περισσότερο σοβαρές νόσους όπως, π.χ. μηνιγγίτιδα, φλέγμων - κυτταρίτιδα οφθαλμικού κόγχου (ηθμοειδίτις – θρομβοφλεβίτις σφηνοειδούς κόλπου), επιγλωττίτιδα, κατά την διάρκεια των χειμερινών μηνών όταν η γρίπη προκαλεί τις προαναφερθείσες μικροσκοπικές βλάβες στο αναπνευστικό επιθήλιο των παιδιών.

Οι δευτερογενείς βακτηριακές λοιμώξεις συνήθως αναπτύσσονται αρκετές μέρες μετά από την εμφάνιση αυτών που θεωρούνται κλασσικά ιογενή συμπτώματα όπως οι διαυγείς ρινικές εκκρίσεις. Τα βρέφη και τα νήπια μπορεί να μένουν ξάγρυπνα όλη τη νύκτα λόγω ωταλγίας. Μια ισχυρή και επίμονη στρεπτοκοκκική φαρυγγίτιδα μπορεί να αναπτυχθεί σε παιδιά που εκτέθηκαν στο στρεπτόκοκκο συνήθως στο σχολείο. Τυπικά, το παιδί ενώ είχε αρχίσει να πηγαίνει λίγο καλύτερα, ξαφνικά εμφανίζει υποτροπή του πυρετού.

Σε περίπτωση που αρχίζει να αναπτύσσεται δευτερογενής βακτηριακή πνευμονία, τότε το παιδί εμφανίζει πολύ υψηλό πυρετό και ταχύπνοια. Άλλες επιπλοκές της γρίπης

Μυοκαρδίτις

Ευτυχώς, αυτή η επιπλοκή είναι σπάνια, αλλά πολλοί είναι οι παιδίατροι που έχουν δει παιδιά με υποκλινική μορφή μυοκαρδίτιδας μετά από γρίπη. Εκτός από την εγκατάσταση του ιού της γρίπης στο αναπνευστικό επιθήλιο, μπορεί επίσης να προσβάλει τα μυϊκά κύτταρα. Όταν έφηβοι ή μεγαλύτερης ηλικίας παιδιά που ασχολούνται με αθλητικές δραστηριότητες έχουν μυαλγίες στα πλαίσια λοίμωξης από τον ιό της γρίπης, συνιστούμε να αποφεύγουν την άσκηση και την σωματική καταπόνηση, μέχρι να ανακτήσουν πλήρως την δύναμη τους και να είναι εντελώς ελεύθεροι συμπτωμάτων. Για άτομα που είχαν πυρετό για μέρες, η φάση της ανάρρωσης (recovery phase), δηλαδή να επανέλθουν στην φυσιολογική τους προτέρα κατάσταση, μπορεί να κρατήσει για 2 περίπου εβδομάδες.

Πυρετικοί Σπασμοί

Μερικές φορές νήπια προσχολικής ηλικίας παρουσιάζουν επεισόδιο πυρετικών σπασμών λόγω της έντονης αντίδρασης του ανοσοποιητικού τους συστήματος. Επίσης, κατά την διάρκεια της επιδημίας της γρίπης από τον ιό Η1Ν1 υπήρξαν και μερικές αναφορές βρεφών που παρουσίασαν συμπτώματα και εκδηλώσεις εγκεφαλίτιδας.
 
Αυτοάνοσα νοσήματα (Autoimmunity)

Ασθενείς με νεανικό σακχαρώδη διαβήτη συχνά αναφέρουν γριπώδες ή γαστρεντερικό σύνδρομο πριν την εμφάνιση του διαβήτη.


Ανοσία έναντι της γρίπης (Flu Immunity) Πολλοί άνθρωποι διαθέτουν μια εκτεταμένη συλλογή «αναμνηστικών» αντισωμάτων έναντι της γρίπης. Αυτός είναι ο λόγος που πολλοί δάσκαλοι, παιδίατροι, οδοντίατροι, και καταστηματάρχες δεν αρρωσταίνουν συχνά μετά από μερικά αρχικά χρόνια άσκησης του επαγγέλματός τους. Κάθε άλλος μέσα στην οικογένειά τους μπορεί να αρρωστήσει, αλλά αυτοί παρουσιάζουν μόνο ήπια συμπτώματα κοινού κρυολογήματος, ή μια – δυο μέρες μυαλγιών και κούρασης (achiness / fatigue).
Άτομα που μεγαλώνουν μέσα σε πολυμελείς οικογένειες συνήθως «κολλάνε» πολλές φορές ιώσεις από τα αδέρφια τους κατά την παιδική τους ηλικία. Μέχρι την ενηλικίωσή τους, έχουν αποκτήσει ανοσία και είναι πιο προστατευμένοι από συνομήλικούς τους που μεγάλωσαν στην ύπαιθρο και δεν ερχόντουσαν σε επαφή με πολλά άτομα, που δεν πήγαν σε παιδικό σταθμό, ή που φροντίζονταν στο σπίτι. Ένα παιδί που πηγαίνει σε παιδικό σταθμό για 2 ή 3 χρόνια έχει αναπτύξει αρκετή ανοσία έναντι της γρίπης.

Επίσης, παιδιά που έχουν εμβολιασθεί έναντι της γρίπης στα πρώτα 2-3 χρόνια της ζωής τους και κατά την προσχολική ηλικία, είναι πολύ πιο ανθεκτικά στο να αρρωστήσουν από γρίπη. Τα νέα παιδιά έχουν ένα ανοσοποιητικό σύστημα που συνεχίζει να αναπτύσσεται και μια πιο «φωτογραφική» ανοσοποιητική μνήμη από το εμβόλιο της γρίπης. Ένα εμβόλιο που γίνεται σε ένα παιδί το 2010 μπορεί να δημιουργήσει αντισώματα μνήμης τα οποία θα ενεργοποιηθούν χρόνια αργότερα.

Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι τα αντιγριπικά εμβόλια δεν είναι σημαντικά. Μερικοί νομίζουν ότι είναι καλύτερα κανείς να νοσήσει από γρίπη για να αποκτήσει φυσική ανοσία.

Τα αντιγόνα από 3 διαφορετικά στελέχη που περιέχονται στο αντιγριπικό εμβόλιο κάθε έτους μπορεί να μην ταιριάζουν εντελώς με το στέλεχος από το οποίο μπορεί να μολυνθεί ο εμβολιαζόμενος και έτσι αυτός μπορεί να νοσήσει παρά το γεγονός ότι εμβολιάσθηκε έναντι της γρίπης. Όμως, ένα εμβόλιο που γίνεται σε ένα παιδί δεν πάει χαμένο, διότι 1 από τα 3 στελέχη που υπάρχουν μέσα στο εμβόλιο μπορεί να εμφανισθεί στην κοινότητα τον επόμενο χρόνο.

Άλλοι άνθρωποι προσδοκούν από ένα αντιγριπικό εμβόλιο να κάνει περισσότερα πράγματα από αυτά που πραγματικά μπορεί να προσφέρει. Νομίζουν ότι το αντιγριπικό εμβόλιο θα τους καταστήσει απρόσβλητους από αναπνευστικές λοιμώξεις τον χειμώνα. Αυτό προφανώς δεν είναι σωστό. Μπορούν να νοσήσουν από άλλες λοιμώξεις όπως στρεπτοκοκκική φαρυγγίτιδα, ιογενή γαστρεντερίτιδα (Norwalk “vomiting” illness), και άλλες ιώσεις του αναπνευστικού όπως π.χ. από αδενοϊό (respiratory adenovirus illness) κ.λ.π. 
Τα μικρότερα παιδιά εξακολουθούν παρά τον εμβολιασμό να είναι εκτεθειμένα σε λοιμώξεις όπως από τον ιό του αναπνευστικού συγκυτίου (respiratory syncytial virus), τον ανθρώπινο μεταπνευμονοϊό (human metapneumovirus) και τους ιούς της παρα-ινφλουέντσας (parainfluenza viruses) και να πηγαινοέρχονται από τα παιδιατρικά ιατρεία με το ένα κρυολόγημα πίσω από το άλλο.

ΟΣΦΥΑΛΓΙΑ – ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΑΓΙΔΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΟΣΦΥΑΛΓΙΑ ΣΤΟ ΤΕΠ

ΟΣΦΥΑΛΓΙΑ – ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΑΓΙΔΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΟΣΦΥΑΛΓΙΑ ΣΤΟ ΤΕΠ (BACK PAIN – DR. CAREY / EDUCATIONAL PEARLS FROM CAROLINAS EM CONFERENCE)

Βασικά Στοχεία (Basics)

·         3% όλων των επισκέψεων σε επίπεδο πρωτοβάθμιας φροντίδας αφορούν χαμηλή οσφυαλγία (lower back pain), με το μεγαλύτερο ποσοστό να οφείλεται σε μηχανικά αίτια ή είναι μη ειδικής αιτιολογίας.

·       Στο  90% των περιπτώσεων χαμηλής οσφυαλγίας ο πόνος υφίεται αυτόματα εντός 2 εβδομάδων ανεξάρτητα της εφαρμοζόμενης θεραπείας.

·         Λιγότερο από 5% των περιπτώσεων οφείλεται σε σοβαρή παθολογία.

Από την σκοπιά της Επείγουσας Ιατρικής (Emergency Medicine Perspective)  

Επείγουσες Καταστάσεις που η έκβασή τους επηρεάζεται από τον χρόνο (Time-sensitive Emergencies):

·         Επισκληρίδιο απόστημα (Epidural Abscess)

·         Σύνδρομο Ιππουρίδας (Cauda Equina Syndrome)

·         Οστεομυελίτις Σπονδύλου (Vertebral Osteomyelitis)

ΣΗΜΑΔΙΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ (RED FLAGS)

·         Τραύμα

·         Ανεξήγητος πυρετός

·         Ανοσοκαταστολή – Σακχαρώδης Διαβήτης – Χρήση στεροειδών

·         Ενδοφλέβια Χρήση Τοξικών Ουσιών

·         Ηλικία > 70 ετών

·         Εστιακά νευρολγικά ελλείμματα

·         Ιστορικό επεμβατικών χειρισμών στην σπονδυλική στήλη

·         Διάρκεια συμπτωμάτων πάνω από 6 εβδομάδες

 Σημαντικά Σημεία στην Αντιμετώπιση

1.    Περιορισμός της απεικονιστικής διερεύνισης μόνο σε ασθενείς με «επικίνδυνα σημεία», με την Μαγνητική Τομογραφία να αποτελεί την εξέταση εκλογής. Εάν η Μαγνητική Τομογραφία δεν είναι διαθέσιμη, δεύτερη στη σειρά επιλογή είναι η Αξονική Τομογραφία.

2.    Πάνω από το 90% των κηλών μεσοσπονδυλίων δίσκων συμβαίνει στο επίπεδο O4 – O5 και O5 – I1. Έλεγχος της κινητικής λειτουργίας σε αυτές τις κατανομές γίνεται με εξέταση της έκτασης της ποδοκνημικής και του μεγάλου δακτύλου του άκρου ποδός καθώς και της κάμψης της ποδοκνημικής. Έλεγχος της αισθητικής λειτουργίας σε αυτή την κατανομή γίνεται με εξέταση της ικανότητας αντίληψης απτικών ερεθισμάτων στην οπίσθια και πλάγια πλευρά του κάτω άκρου.

3.    Οι κατευθυντήριες οδηγίες που εξέδωσαν από κοινού το Αμερικάνικο Κολλέγιο Ιατρών και η Αμερικάνικη Εταιρεία Φυσικής Ιατρικής το 2007, συστήνουν τα Μη Στεροειδή Αντιφλεγμονώδη Φάρμακα (ΜΣΑΦ) ως φάρμακα πρώτης γραμμής για την θεραπεία της οξείας χαμηλής οσφυαλγίας. Τα θεραπευτικά σχήματα που μελετήθηκαν ήταν Ιπομπρουφένη (Ibuprofen) 400 – 600 mg κάθε 6 ώρες (QID) ή η Ναπροξένη (Naproxen) 220 – 500 mg κάθε 12 ώρες (BID) για 2 – 4 εβδομάδες. Άλλες μελέτες έδειξαν ότι ο συνδυασμός ΜΣΑΦ με Μυοχαλαρωτικά φάρμακα σκελετικών μυών ήταν τα πιο αποτελεσματικά θεραπευτικά σχήματα με επίτευξη συμπτωματικής ανακούφισης σε 1 εβδομάδα.

4.    Η κλασσική τριάδα οσφυαλγίας, πυρετού και νευρολογικών ελλειμμάτων εμφανίζεται μόνο στο 13% των περιπτώσεων επισκληριδίων αποστημάτων της σπονδυλικής στήλης.

5.    Το πιο συνηθισμένο σύμπτωμα του συνδρόμου της ιππουρίδας είναι η επίσχεση ούρων (urinary retention). Εάν υπάρχει υποψία για ύπραξη αυτής της παθολογικής κατάστασης πρέπει να χορηγηθεί 10 mg Decadron IV πριν την διενέργεια της MRI για να προληφθεί η εξέλιξη του συνδρόμου.

6.    Όλες οι περιπτώσεις χαμηλής οσφυαλγίας σε παιδιά είναι «επικίνδυνο σημάδι» (“red flag” back pain). Μέχρι και 31% αυτών των ασθενών διαγιγνώσκονται τελικά με όγκους, δισκίτιδα ή κάποια κακοήθεια.