Εισαγωγικά Σχόλια
Ο βίαιος ασθενής αντιπροσωπεύει μια από τις δυσκολότερες καταστάσεις που μπορούν να παρουσιασθούν σε ένα Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών, ειδικά αυτών χωρίς ψυχιατρική κάλυψη.
Συχνά τέτοιοι ασθενείς προσκομίζονται στο ΤΕΠ χωρίς την συγκατάθεσή τους, και παρουσιάζονται ερειστικοί, διεγερτικοί, με επιθετική συμπεριφορά και είναι σχεδόν αδύνατον να εξετασθούν κλινικά.
Εάν μια τέτοια κατάσταση δεν μπορεί να τεθεί υπό έλεγχο, τότε τέτοιοι ασθενείς μπορεί να βλάψουν τους εαυτούς τους ή άλλους, συμπεριλαμβανομένου και του προσωπικού που εργάζεται στο ΤΕΠ.
Παρ’ όλο που είναι πολύ σημαντικό να μπορεί αποτελεσματικά, να αντιμετωπισθεί ένας τέτοιος βίαιος ασθενής από το προσωπικό του ΤΕΠ, είναι σίγουρα καλύτερο να αναγνωρίζονται έγκαιρα σημάδια επικείμενης εμφάνισης βίας και να προλαμβάνεται η βία προτού ξεσπάσει.
Ο ιατρός του ΤΕΠ έχει ορισμένα καθήκοντα να επιτελέσει όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα βίαιο ασθενή.
Πρέπει να μπορεί να ελέγξει την κατάσταση και τον ασθενή, να διαγνώσει και να θεραπεύσει αναστρέψιμα αίτια επιθετικής συμπεριφοράς, και να προστατεύσει την σωματική ακεραιότητα τόσο του ίδιου του ασθενή, όσο και των υπολοίπων ατόμων που βρίσκονται ή εργάζονται στο ΤΕΠ.
Επειδή η σωματική καθήλωση ενός βίαιου ασθενή γίνεται χωρίς την συγκατάθεσή του, πολλές παγίδες δεοντολογικού και νομικού χαρακτήρα, καραδοκούν στην προσπάθεια του ανυποψίαστου ιατρού που, καλή τη πίστη, προσπαθεί να ελέγξει μια τέτοια περίπλοκη κατάσταση.
Ένα περιστατικό βίας στο ΤΕΠ μπορεί να επηρεάσει ολόκληρο το Νοσοκομείο. Περιστατικά βίας με δραματική κατάληξη μπορεί να δημοσιευθούν στον Τύπο και να αποβούν καταστροφικά για την φήμη και την καλή δημόσια εικόνα του ιδρύματος ενώ ταυτόχρονα αποτελούν και κύριες αιτίες κινδύνου για αποζημιώσεις αστικής ευθύνης.
Επιπρόσθετα, η βία στον χώρο της εργασίας εγκυμονεί τον κίνδυνο της υιοθέτησης της στάσης «εμείς εναντίον αυτών» ανάμεσα στο προσωπικό παροχής υπηρεσιών υγείας και στο κοινό που υπηρετεί.
Επιδημιολογικά δεδομένα
Η βία είναι πολύ διαδεδομένη στην εποχή μας και έχει χαρακτηρισθεί ως «επαίσχυντη επιδημία» σε εθνικό επίπεδο για τις ΗΠΑ.
Η συχνότητα των ανθρωποκτονιών στις ΗΠΑ είναι η μεγαλύτερη από κάθε άλλο βιομηχανοποιημένο κράτος, και η συχνότητα θανάτων από πυροβόλα όπλα είναι οκταπλάσια σε σύγκριση με αυτή άλλων βιομηχανοποιημένων κρατών.
Τα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών των Νοσοκομείων είναι επιρρεπή στην εμφάνιση βίαιων συμβάντων και συμπεριφορών.
Αποτελούν χώρους που κατακλύζονται από άτομα με συναισθηματική φόρτιση, ασθενείς που υπόκεινται στην ταλαιπωρία παρατεταμένων ωρών αναμονής, και όπου επικρατούν συνθήκες σύγχυσης και έλλειψης συνεννόησης ή επικοινωνίας.
Επιπρόσθετα, η 24ωρη λειτουργία των ΤΕΠ σε συνδυασμό με την ευκολία πρόσβασης του κοινού σε εξαρτησιογόνες ουσίες και όπλα, περιπλέκουν ακόμα περισσότερο το πρόβλημα.
Σχεδόν 90% των ΤΕΠ στις ΗΠΑ έχουν αναφέρει τουλάχιστον 1 βίαιο συμβάν στην διάρκεια των περασμένων 2 ετών, με το 30% αυτών των συμβάντων να αφορούν περιστατικά με όπλα.
ΤΕΠ με ετήσιο φορτίο ασθενών πάνω από 50.000 ή με μέσο όρο αναμονής πάνω από 2 ώρες είναι πολύ πιθανόν να αντιμετωπίσουν περιστατικά βίαιων και επιθετικών ασθενών.
Το περιστατικό του πυροβολισμού και θανάτου 3 ιατρών εν ώρα υπηρεσίας σε ΤΕΠ της Κομητείας του Los Angeles, το 1993, υπογραμμίζει τις τραγικές συνέπειες του φαινομένου της βίας στα ΤΕΠ.
Το πρόβλημα της βίας στο ΤΕΠ δεν περιορίζεται μόνο σε ορισμένα ΤΕΠ αστικών περιοχών.
Το 1988, σε μια μελέτη που συμμετείχαν 170 ΤΕΠ Πανεπιστημιακών Νοσοκομείων των ΗΠΑ, φάνηκε ότι 32% των τμημάτων ανέφερε τουλάχιστον ένα περιστατικό λεκτικής απειλής ημερησίως, 18% τουλάχιστον ένα περιστατικό απειλής με όπλο ημερησίως, και 25% ένα τουλάχιστον περιστατικό σωματικής καθήλωσης ημερησίως.
Μέσα στην περασμένη πενταετία, 7% των ιδρυμάτων ανέφεραν μια περίπτωση βίαιου θανάτου στο ΤΕΠ, ενώ 85% ανέφεραν τραυματισμό μέλους από το προσωπικό του ΤΕΠ λόγω περιστατικού βίας.
Ποιος, Πότε και Που;
Επιθέσεις μπορούν να προέλθουν από τους ασθενείς, τους επισκέπτες, ή τα μέλη της οικογένειας ενός ασθενούς.
Οι γονείς κάποιου άρρωστου παιδιού μπορεί να εμφανίσουν βίαιη και επιθετική συμπεριφορά επειδή νοιώθουν απελπισία για το πρόβλημα του παιδιού τους.
Το 1994 μια μελέτη που αφορούσε 44 ΤΕΠ Παιδιατρικών Νοσοκομείων αποκάλυψε ότι πάνω από το 50% των τμημάτων ανέφεραν ένα ή περισσότερα περιστατικά λεκτικής απειλής εβδομαδιαίως, 77% ανέφεραν τουλάχιστον ένα περιστατικό σωματικής επίθεσης σε μέλος του προσωπικού ετησίως, και 25% ανέφεραν περιστατικά σωματικής βλάβης που υπέστησαν μέλη του προσωπικού τους.
Το νοσηλευτικό προσωπικό του ΤΕΠ είναι πολύ πιθανόν να δεχθεί επίθεση. Σχεδόν το 70% όλων των νοσηλευτριών που εργάζονται στα ΤΕΠ έχουν δεχθεί επίθεση κατά την διάρκεια της σταδιοδρομίας τους.
Παρά την ανησυχητική εικόνα που δίνουν αυτά τα στατιστικά στοιχεία, μέχρι και το 80% όλων των επιθέσεων κατά του προσωπικού του ΤΕΠ δεν αναφέρεται καθόλου.
Τόσο η ώρα του 24ωρου όσο και ο χώρος μέσα στο ΤΕΠ επηρεάζουν την εμφάνιση επιθέσεων.
60% - 70% όλων των περιστατικών βίας στο ΤΕΠ λαμβάνουν χώρα κατά την διάρκεια της απογευματινής και νυκτερινής βάρδιας, συνήθως μεταξύ 7 το απόγευμα και 3:30 τα ξημερώματα.
Οι χώροι με τον μεγαλύτερο κίνδυνο για εμφάνιση επιθέσεων και περιστατικών βίας είναι η περιοχή της Διαλογής, ο χώρος Αναμονής, ο χώρος Αντιμετώπισης Τραύματος και ο χώρος εξέτασης ψυχιατρικών περιστατικών.
Εκπαίδευση για Αντιμετώπιση περιστατικών βίας
Παρά τους εμφανείς κινδύνους, το ιατρικό και λοιπό προσωπικό σπάνια εκπαιδεύεται στο να αναγνωρίζει και να αντιμετωπίζει βίαιους ασθενείς.
Μια μελέτη το 1997 που αφορούσε ειδικευόμενους ψυχιατρικής κατέδειξε ότι πάνω από το 1/3 των ειδικευομένων είχε δεχθεί σωματική επίθεση κατά την διάρκεια της ειδικότητας.
Παρ’ όλα αυτά, τα 2/3 των ειδικευομένων δεν είχαν λάβει καθόλου εκπαίδευση ή είχαν εκπαιδευθεί ανεπαρκώς στην αντιμετώπιση βίαιων ασθενών.
Μόνο το 40% των νοσοκομείων στις ΗΠΑ παρέχουν επίσημα εκπαίδευση στο νοσηλευτικό προσωπικό για την αντιμετώπιση βίαιων ασθενών.
Οπλοφορία στο ΤΕΠ
Η διαδεδομένη οπλοφορία στην κοινότητα, ξεκάθαρα υποδηλώνει την δυνατότητα ταχείας κλιμάκωσης της βίας μέσα στο ΤΕΠ όταν οπλισμένα άτομα βρίσκονται μέσα σ’ αυτό, είτε ως ασθενείς, είτε ως επισκέπτες.
Σχεδόν ένα στα τέσσερα ΤΕΠ αναφέρει τουλάχιστον μια επίθεση οπλισμένου δράστη ετησίως.
Συνολικά, το 30% των επιθέσεων που καταγράφονται στα ΤΕΠ, αφορούν περιπτώσεις με όπλα.
Αρκετές μελέτες έχουν δείξει ότι τουλάχιστον 4% - 5% των ασθενών ή μελών των οικογενειών τους, ή επισκεπτών οπλοφορούν εντός των ΤΕΠ.
Ένα από τα ΤΕΠ κατέσχεσε 300 όπλα σε ένα μήνα χρησιμοποιώντας συσκευή ανίχνευσης μετάλλων.
Οι παρανοϊκοί σχιζοφρενείς είναι πολύ πιθανόν να οπλοφορούν.
Θύματα πυροβολισμού που μεταφέρονται στο ΤΕΠ μέσω ασθενοφόρων της υπηρεσίας προ-νοσοκομειακής φροντίδας από τον τόπο του συμβάντος, είναι επίσης πιθανό να οπλοφορούν με αναφερόμενη συχνότητα 25% σε ορισμένες περιοχές.
Έχει επίσης καταγραφεί μια ανησυχητική τάση μείωσης του παρατηρούμενου μέσου όρου ηλικίας ατόμων με σοβαρούς τραυματισμούς που οπλοφορούσαν, από την μέση ηλικία των 24 ετών το 1979, στη μέση ηλικία των 19 ετών το 1992.
Δυστυχώς είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς ποιος από τους προσερχόμενους ασθενείς οπλοφορεί.
Πρέπει λοιπόν να θεωρείται δεδομένο ότι όλοι οι βίαιοι ασθενείς οπλοφορούν μέχρι αποδείξεως του εναντίου.
Ο βίαιος ασθενής αντιπροσωπεύει μια από τις δυσκολότερες καταστάσεις που μπορούν να παρουσιασθούν σε ένα Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών, ειδικά αυτών χωρίς ψυχιατρική κάλυψη.
Συχνά τέτοιοι ασθενείς προσκομίζονται στο ΤΕΠ χωρίς την συγκατάθεσή τους, και παρουσιάζονται ερειστικοί, διεγερτικοί, με επιθετική συμπεριφορά και είναι σχεδόν αδύνατον να εξετασθούν κλινικά.
Εάν μια τέτοια κατάσταση δεν μπορεί να τεθεί υπό έλεγχο, τότε τέτοιοι ασθενείς μπορεί να βλάψουν τους εαυτούς τους ή άλλους, συμπεριλαμβανομένου και του προσωπικού που εργάζεται στο ΤΕΠ.
Παρ’ όλο που είναι πολύ σημαντικό να μπορεί αποτελεσματικά, να αντιμετωπισθεί ένας τέτοιος βίαιος ασθενής από το προσωπικό του ΤΕΠ, είναι σίγουρα καλύτερο να αναγνωρίζονται έγκαιρα σημάδια επικείμενης εμφάνισης βίας και να προλαμβάνεται η βία προτού ξεσπάσει.
Ο ιατρός του ΤΕΠ έχει ορισμένα καθήκοντα να επιτελέσει όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα βίαιο ασθενή.
Πρέπει να μπορεί να ελέγξει την κατάσταση και τον ασθενή, να διαγνώσει και να θεραπεύσει αναστρέψιμα αίτια επιθετικής συμπεριφοράς, και να προστατεύσει την σωματική ακεραιότητα τόσο του ίδιου του ασθενή, όσο και των υπολοίπων ατόμων που βρίσκονται ή εργάζονται στο ΤΕΠ.
Επειδή η σωματική καθήλωση ενός βίαιου ασθενή γίνεται χωρίς την συγκατάθεσή του, πολλές παγίδες δεοντολογικού και νομικού χαρακτήρα, καραδοκούν στην προσπάθεια του ανυποψίαστου ιατρού που, καλή τη πίστη, προσπαθεί να ελέγξει μια τέτοια περίπλοκη κατάσταση.
Ένα περιστατικό βίας στο ΤΕΠ μπορεί να επηρεάσει ολόκληρο το Νοσοκομείο. Περιστατικά βίας με δραματική κατάληξη μπορεί να δημοσιευθούν στον Τύπο και να αποβούν καταστροφικά για την φήμη και την καλή δημόσια εικόνα του ιδρύματος ενώ ταυτόχρονα αποτελούν και κύριες αιτίες κινδύνου για αποζημιώσεις αστικής ευθύνης.
Επιπρόσθετα, η βία στον χώρο της εργασίας εγκυμονεί τον κίνδυνο της υιοθέτησης της στάσης «εμείς εναντίον αυτών» ανάμεσα στο προσωπικό παροχής υπηρεσιών υγείας και στο κοινό που υπηρετεί.
Επιδημιολογικά δεδομένα
Η βία είναι πολύ διαδεδομένη στην εποχή μας και έχει χαρακτηρισθεί ως «επαίσχυντη επιδημία» σε εθνικό επίπεδο για τις ΗΠΑ.
Η συχνότητα των ανθρωποκτονιών στις ΗΠΑ είναι η μεγαλύτερη από κάθε άλλο βιομηχανοποιημένο κράτος, και η συχνότητα θανάτων από πυροβόλα όπλα είναι οκταπλάσια σε σύγκριση με αυτή άλλων βιομηχανοποιημένων κρατών.
Τα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών των Νοσοκομείων είναι επιρρεπή στην εμφάνιση βίαιων συμβάντων και συμπεριφορών.
Αποτελούν χώρους που κατακλύζονται από άτομα με συναισθηματική φόρτιση, ασθενείς που υπόκεινται στην ταλαιπωρία παρατεταμένων ωρών αναμονής, και όπου επικρατούν συνθήκες σύγχυσης και έλλειψης συνεννόησης ή επικοινωνίας.
Επιπρόσθετα, η 24ωρη λειτουργία των ΤΕΠ σε συνδυασμό με την ευκολία πρόσβασης του κοινού σε εξαρτησιογόνες ουσίες και όπλα, περιπλέκουν ακόμα περισσότερο το πρόβλημα.
Σχεδόν 90% των ΤΕΠ στις ΗΠΑ έχουν αναφέρει τουλάχιστον 1 βίαιο συμβάν στην διάρκεια των περασμένων 2 ετών, με το 30% αυτών των συμβάντων να αφορούν περιστατικά με όπλα.
ΤΕΠ με ετήσιο φορτίο ασθενών πάνω από 50.000 ή με μέσο όρο αναμονής πάνω από 2 ώρες είναι πολύ πιθανόν να αντιμετωπίσουν περιστατικά βίαιων και επιθετικών ασθενών.
Το περιστατικό του πυροβολισμού και θανάτου 3 ιατρών εν ώρα υπηρεσίας σε ΤΕΠ της Κομητείας του Los Angeles, το 1993, υπογραμμίζει τις τραγικές συνέπειες του φαινομένου της βίας στα ΤΕΠ.
Το πρόβλημα της βίας στο ΤΕΠ δεν περιορίζεται μόνο σε ορισμένα ΤΕΠ αστικών περιοχών.
Το 1988, σε μια μελέτη που συμμετείχαν 170 ΤΕΠ Πανεπιστημιακών Νοσοκομείων των ΗΠΑ, φάνηκε ότι 32% των τμημάτων ανέφερε τουλάχιστον ένα περιστατικό λεκτικής απειλής ημερησίως, 18% τουλάχιστον ένα περιστατικό απειλής με όπλο ημερησίως, και 25% ένα τουλάχιστον περιστατικό σωματικής καθήλωσης ημερησίως.
Μέσα στην περασμένη πενταετία, 7% των ιδρυμάτων ανέφεραν μια περίπτωση βίαιου θανάτου στο ΤΕΠ, ενώ 85% ανέφεραν τραυματισμό μέλους από το προσωπικό του ΤΕΠ λόγω περιστατικού βίας.
Ποιος, Πότε και Που;
Επιθέσεις μπορούν να προέλθουν από τους ασθενείς, τους επισκέπτες, ή τα μέλη της οικογένειας ενός ασθενούς.
Οι γονείς κάποιου άρρωστου παιδιού μπορεί να εμφανίσουν βίαιη και επιθετική συμπεριφορά επειδή νοιώθουν απελπισία για το πρόβλημα του παιδιού τους.
Το 1994 μια μελέτη που αφορούσε 44 ΤΕΠ Παιδιατρικών Νοσοκομείων αποκάλυψε ότι πάνω από το 50% των τμημάτων ανέφεραν ένα ή περισσότερα περιστατικά λεκτικής απειλής εβδομαδιαίως, 77% ανέφεραν τουλάχιστον ένα περιστατικό σωματικής επίθεσης σε μέλος του προσωπικού ετησίως, και 25% ανέφεραν περιστατικά σωματικής βλάβης που υπέστησαν μέλη του προσωπικού τους.
Το νοσηλευτικό προσωπικό του ΤΕΠ είναι πολύ πιθανόν να δεχθεί επίθεση. Σχεδόν το 70% όλων των νοσηλευτριών που εργάζονται στα ΤΕΠ έχουν δεχθεί επίθεση κατά την διάρκεια της σταδιοδρομίας τους.
Παρά την ανησυχητική εικόνα που δίνουν αυτά τα στατιστικά στοιχεία, μέχρι και το 80% όλων των επιθέσεων κατά του προσωπικού του ΤΕΠ δεν αναφέρεται καθόλου.
Τόσο η ώρα του 24ωρου όσο και ο χώρος μέσα στο ΤΕΠ επηρεάζουν την εμφάνιση επιθέσεων.
60% - 70% όλων των περιστατικών βίας στο ΤΕΠ λαμβάνουν χώρα κατά την διάρκεια της απογευματινής και νυκτερινής βάρδιας, συνήθως μεταξύ 7 το απόγευμα και 3:30 τα ξημερώματα.
Οι χώροι με τον μεγαλύτερο κίνδυνο για εμφάνιση επιθέσεων και περιστατικών βίας είναι η περιοχή της Διαλογής, ο χώρος Αναμονής, ο χώρος Αντιμετώπισης Τραύματος και ο χώρος εξέτασης ψυχιατρικών περιστατικών.
Εκπαίδευση για Αντιμετώπιση περιστατικών βίας
Παρά τους εμφανείς κινδύνους, το ιατρικό και λοιπό προσωπικό σπάνια εκπαιδεύεται στο να αναγνωρίζει και να αντιμετωπίζει βίαιους ασθενείς.
Μια μελέτη το 1997 που αφορούσε ειδικευόμενους ψυχιατρικής κατέδειξε ότι πάνω από το 1/3 των ειδικευομένων είχε δεχθεί σωματική επίθεση κατά την διάρκεια της ειδικότητας.
Παρ’ όλα αυτά, τα 2/3 των ειδικευομένων δεν είχαν λάβει καθόλου εκπαίδευση ή είχαν εκπαιδευθεί ανεπαρκώς στην αντιμετώπιση βίαιων ασθενών.
Μόνο το 40% των νοσοκομείων στις ΗΠΑ παρέχουν επίσημα εκπαίδευση στο νοσηλευτικό προσωπικό για την αντιμετώπιση βίαιων ασθενών.
Οπλοφορία στο ΤΕΠ
Η διαδεδομένη οπλοφορία στην κοινότητα, ξεκάθαρα υποδηλώνει την δυνατότητα ταχείας κλιμάκωσης της βίας μέσα στο ΤΕΠ όταν οπλισμένα άτομα βρίσκονται μέσα σ’ αυτό, είτε ως ασθενείς, είτε ως επισκέπτες.
Σχεδόν ένα στα τέσσερα ΤΕΠ αναφέρει τουλάχιστον μια επίθεση οπλισμένου δράστη ετησίως.
Συνολικά, το 30% των επιθέσεων που καταγράφονται στα ΤΕΠ, αφορούν περιπτώσεις με όπλα.
Αρκετές μελέτες έχουν δείξει ότι τουλάχιστον 4% - 5% των ασθενών ή μελών των οικογενειών τους, ή επισκεπτών οπλοφορούν εντός των ΤΕΠ.
Ένα από τα ΤΕΠ κατέσχεσε 300 όπλα σε ένα μήνα χρησιμοποιώντας συσκευή ανίχνευσης μετάλλων.
Οι παρανοϊκοί σχιζοφρενείς είναι πολύ πιθανόν να οπλοφορούν.
Θύματα πυροβολισμού που μεταφέρονται στο ΤΕΠ μέσω ασθενοφόρων της υπηρεσίας προ-νοσοκομειακής φροντίδας από τον τόπο του συμβάντος, είναι επίσης πιθανό να οπλοφορούν με αναφερόμενη συχνότητα 25% σε ορισμένες περιοχές.
Έχει επίσης καταγραφεί μια ανησυχητική τάση μείωσης του παρατηρούμενου μέσου όρου ηλικίας ατόμων με σοβαρούς τραυματισμούς που οπλοφορούσαν, από την μέση ηλικία των 24 ετών το 1979, στη μέση ηλικία των 19 ετών το 1992.
Δυστυχώς είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς ποιος από τους προσερχόμενους ασθενείς οπλοφορεί.
Πρέπει λοιπόν να θεωρείται δεδομένο ότι όλοι οι βίαιοι ασθενείς οπλοφορούν μέχρι αποδείξεως του εναντίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μπορείτε να υποβάλλετε σχόλια χρησιμοποιώντας κόσμιες εκφράσεις σεβόμενοι πάντα την προσωπικότητα των άλλων.