Αγαπητοί/ες συνάδελφοι.
Διανύουμε το τελευταίο μέρος της μεγάλης και αγίας Τεσσαρακοστής που έχει θεσπισθεί από την αγία και Ορθόδοξη Εκκλησία ως χρόνος νηστείας και περισυλλογής για πνευματική προετοιμασία για την μεγάλη στιγμή της Αναστάσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Την τελευταία εβδομάδα, την Μεγάλη Εβδομάδα του Θείου Πάθους, θα γεμίσουν και πάλι οι ναοί μας από πλήθος πιστών για να προσκυνήσουν τον "δι' ημάς Σταυρωθέντα και Παθόντα και Ταφέντα".
Ευλαβικά ασπαζόμενοι τον Εσταυρωμένο αυτή την φορά ας συναισθανθούμε βαθιά μέσα μας τον φρικτό πόνο του σταυρικού μαρτυρίου, που η ανθρώπινη φύση του Κυρίου και Θεού μας υπέμεινε, για την δική μας σωτηρία.
Ανάμεσα στο πλήθος κι' εγώ, τολμώ να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις για την Σταύρωση του Θεανθρώπου.
Αποτυπώνοντας τις σκέψεις μου αυτές πάνω στο άψυχο χαρτί, έχω σαν οδηγό τα γραπτά ενός μεγάλου Έλληνα γιατρού και ταυτόχρονα ευσεβούς Χριστιανού, του αείμνηστου καθηγητού της Αναισθησιολογίας της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ, Σπυρίδωνος Γ. Μακρή, από διάλεξη, την τελευταία της ζωής του, που έδωσε λίγο πριν εκδημήσει εις Κύριον, σε φοιτητές της Ιατρικής Σχολής το 1978, με θέμα : "Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ"
Αποσπάσματα από την ομιλία αυτή θα προσπαθήσω να μεταφέρω αναλύοντας με απλά λόγια το δράμα και την ένταση του μαρτυρικού θανάτου της Σταύρωσης, παρατηρώντας σαν ιατρός το τέλος της ανθρώπινης ζωής του Χριστού μας.
Το εάν και με ποιό τρόπο πέθανε ο Χριστός πάνω στο Σταυρό, ασφαλώς είναι αρμόδια να απαντήσει η Ιατρική επιστήμη.
Γιατί αυτή είναι εκείνη η οποία μελετάει την φύση και τις συνέπειες όλων των σωματικών κακώσεων και τις εκδηλώσεις που σχετίζονται με την κατάρρευση των ζωτικών λειτουργιών του σώματος.Γιατί αυτή είναι εκείνη που διαπιστώνει αν οι συνθήκες για την επιβίωση του ανθρωπίνου οργανισμού έχουν εξαντληθεί και ως εκ τούτου ο θάνατος έχει επέλθει.
Και ερχόμαστε στο κύριο ερώτημα' "πως πεθαίνει ο άνθρωπος όταν σταυρώνεται;"
Μια κοινή και διαδεδομένη αντίληψη είναι ότι ο θάνατος πάνω στο σταυρό επέρχεται από τον πόνο και την αιμορραγία που δημιουργούν τα καρφιά που έχουν τρυπήσει τα χέρια και τα πόδια αυτού που έχει σταυρωθεί.
Όπως θα γίνει αντιληπτό παρακάτω, αυτά δεν είναι παρά μόνο ένα μικρό βασανιστικό συμπλήρωμα στο μαρτύριο του σταυρικού θανάτου, όχι όμως με πρωτεύοντα ρόλο στην πρόκληση του.
Ο θάνατος του Χριστού μας πάνω στο Σταυρό, είχε και άλλα προδιαθεσικά αίτια. Ανάμεσα σ' αυτά θ' αναφέρουμε τα κτυπήματα που δέχθηκε, που όπως αναφέρεται στο Ευαγγέλιο "εράπιζον, εκολάφιζον, έτυπτον, έδερον" με βαρβαρότητα οι Ρωμαίοι στρατιώται, με όλη την δύναμη και την σκληρότητα με την οποία ήταν συνηθισμένοι να κάνουν τα βασανιστήρια τους την εποχή εκείνη.
Σ' αυτό το σημείο πρέπει ν' αναφερθεί το εξής: Ενώ γνωρίζουμε ότι ένα ισχυρό κτύπημα στο πρόσωπο ενός απροστάτευτου ανθρώπου, από έναν σκληροτράχηλο στρατιώτη μπορεί να προκαλέσει λιποθυμία ή αφασία, εν τούτοις θα το αντιπαρέλθουμε για να φθάσουμε σε μια φράση που αναφέρεται στο Ευαγγέλιο και που ίσως πολλοί από μας να μην καταλαβαίνουν τι σημαίνει. Η φράση αυτή είναι: "φραγγελώσας παρέδωσεν αυτόν..." (Μαρκ. ιε' 15).
Αυτό το "φραγγελώσας" χρειάζεται περισσότερο ανάλυση.
Πολλοί πιστεύουν ότι το φραγγέλιο ήταν μια απλή μαστίγωσις. Δεν είναι όμως καθόλου έτσι. Αυτόν που επρόκειτο να φραγγελωθεί τον έδεναν σε μια κολώνα και ο ειδικά εκπαιδευμένος βασανιστής που εκτελούσε την φραγγέλωση, έπαιρνε ένα βαρύ μαστίγιο το οποίο είχε στην άκρη του πολλές λουρίδες. Πάνω στις λουρίδες αυτές ήταν δεμένα μικρά σφαιρίδια από μολύβι ή μικρά οστάρια όπως κότσια από πόδια αρνιών. Μ' αυτό το μαστίγιο ο δήμιος κτυπούσε με όλη του τη δύναμη, την πλάτη του βασανιζόμενου ανθρώπου. Πολύ σύντομα από τα πρώτα κιόλας κτυπήματα εξεσχίζετο το δέρμα της ράχης του ανθρώπου που εδέχετο την φραγγέλωση και ύστερα από μερικά ακόμη κτυπήματα έφευγαν και κατεξεσχίζοντο οι σάρκες του σε τέτοιο βαθμό που φαινόντουσαν οι απογυμνωμένες πλευρές στη ράχη του. Πρέπει να σημειωθεί πως στην ιστορία αναφέρονται αρκετές περιπτώσεις που άνθρωποι απέθαναν αφήνοντας την τελευταία τους πνοή κατά την διάρκεια φραγγελώσεως.
Σ' αυτή λοιπόν την φοβερά εξουθενωτική και οδυνηρή κατάσταση, πάνω σ' αυτή την καταξεσχισμένη, καταματωμένη και κατοπονεμένη ράχη, κουβάλησε ο Χριστός μας τον Σταυρό Του.
Τον σταυρό που ήταν ξύλο πολύ βαρύ και γερό για να μπορεί ν' αντέξει το βάρος ενός ανθρώπου χωρίς να λυγίσει ή να σπάσει.
Έτσι, όπως άλλωστε γνωρίζουμε, ο Χριστός ήδη εξαντλημένος και αιμόφυρτος, μέσα σε ισχυρό και αβάσταχτο πόνο, λύγισε κάτω από το βάρος του Σταυρού και έπεσε με το πρόσωπο κατά γης χωρίς να μπορέσει να προστατεύσει το πρόσωπο και το σώμα Του από τις συνέπειες της πτώσης γιατί ήταν αναγκασμένος και με τα δυο του τα χέρια να κρατά τον βαρύ Σταυρό που έπεσε από πάνω του και τον καταπλάκωσε. Ήταν δε τόσο κρίσιμη η κατάστασή του, που για να μην αποθάνει προτού φθάσει στην κορυφή του Γολγοθά, ανέθεσαν στον Σίμωνα τον Κυρηναίο να κουβαλήσει αυτός τον σταυρό για το υπόλοιπο της διαδρομής.
Επιπρόσθετα πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν και το γεγονός ότι το ακάνθινο στεφάνι που είχαν πλέξει οι Ρωμαίοι στρατιώτες είχε τρυπήσει το κεφάλι του Χριστού μας σε πολλά σημεία με αποτέλεσμα να προκαλείται σημαντική απώλεια αίματος από το τριχωτό της κεφαλής.
Αυτό λοιπόν το έξαιμο και καταπονημένο σώμα καρφώθηκε πάνω στο σταυρό.
Ας έρθουμε τώρα σ' ένα άλλο σημαντικό ζήτημα, αυτό του καρφώματος των χεριών και των ποδιών του Χριστού πάνω στο Σταυρό.
Όπως βλέπουμε σε πολλές εικόνες απεικονίζεται ο Εσταυρωμένος πάνω στο Σταυρό με τα καρφιά να διαπερνούν τις παλάμες του. Και ενώ αυτό δεν είναι ιατρικώς ακριβώς σωστό, εντούτοις είναι απόλυτα κατανοητό μιας και οι πρώτοι αγιογράφοι δεν είχαν γνώσεις ανατομικής και ιατρικής για να αποτυπώσουν με ακρίβεια τέτοιες ανατομικές λεπτομέρειες.
Από μελέτες που έκανε ένας Γάλλος χειρουργός ονόματι Barbet επάνω σε πτώματα, διαπιστώθηκε ότι είναι αδύνατο ένα καρφί που περνάει ανάμεσα στα οστά της παλάμης να συγκρατήσει ένα ανθρώπινο σώμα ακόμη κι αν αυτό είναι καρφωμένο πάνω στο σταυρό από τα πόδια. Σε μια τέτοια περίπτωση, κάτω από το βάρος του σώματος, τα καρφιά θα έσχιζαν το δέρμα της πρόσθιας και οπίσθιας επιφάνειας των παλαμών πέρα για πέρα ανάμεσα στα δάκτυλα και ο σταυρωμένος θα έπεφτε με το κεφάλι κάτω προς την γη ενώ θα εσυγκρατείτο μόνο από τα καρφωμένα πόδια πάνω στο σταυρό.
Από τις μελέτες αυτές φάνηκε ότι το μοναδικό σημείο στα χέρια του ανθρώπου από το οποίο θα μπορούσε να περάσει ένα καρφί χωρίς να σχισθεί το δέρμα της παλάμης είναι ο καρπός. Σε επανειλημμένα πειράματα που έκανε ο χειρουργός αυτός έδειξε ότι αν καρφωθεί ένα καρφί στον καρπό, αυτό θα οδηγηθεί από τα οστά και τους συνδέσμους του καρπού και θα περάσει μέσα από ένα ανατομικό χώρο που σχηματίζεται ανάμεσα σε δυο από τα οστά του καρπού που ονομάζεται χώρος του Destot.
Αυτό όμως που προκαλεί τεραστία εντύπωση είναι το γεγονός ότι όπως προέκυψε από μια σειρά 12 παρομοίων πειραμάτων κανένα κόκαλο δεν έσπασε από την ήλωση δηλαδή το κάρφωμα του χεριού με αυτό τον τρόπο, για να επιβεβαιωθεί αυτό που αναφέρεται στο Ευαγγέλιο ότι δεν θα συντριβή κανένα Του κόκαλο.
Πρέπει σ' αυτό το σημείο να τονισθεί ότι απ' αυτόν τον προαναφερθέντα χώρο περνάει ένα μεγάλο νεύρο του χεριού που λέγεται μέσο νεύρο και το οποίο θα βρισκόταν σε συνεχή επαφή και τριβή με το καρφί και θα τραυματιζόταν προκαλώντας ανυπόφορο πόνο κάθε φορά που ο σταυρωμένος θα έκανε κάποια κίνηση για να στηρίξει το σώμα του πάνω στο σταυρό.
Τώρα το τι σημαίνει ένα νεύρο να δέχεται και ένα ελαφρό ακόμη ερέθισμα το έχουμε σίγουρα όλοι νοιώσει όταν καμιά φορά κτυπάμε τον αγκώνα μας. Αυτό λοιπόν το αφόρητο και πολύ οδυνηρό αίσθημα της ηλεκτρικής εκκένωσης και παράλυσης συνόδευε σε πολλαπλάσιο βαθμό και επέτεινε αφαντάστως οδυνηρά την μαρτυρική πορεία προς το τέλος της γήινης ζωής του Κυρίου μας.
Όσον αφορά δε το κάρφωμα των ποδιών πρέπει να αναφερθεί ότι και σε αυτή την περίπτωση πρέπει το καρφί να καρφωθεί σε συγκεκριμένο σημείο της ποδοκνημικής άρθρωσης για να βρει διέξοδο σε αντίστοιχο ανατομικό χώρο ανάμεσα στο δεύτερο και τρίτο μετατάρσιο οστούν.
Όλα αυτά που έχουν αναφερθεί μέχρι τώρα δεν αποτελούν παρά μόνο ένα προανάκρουσμα, δηλαδή την αρχή του μαρτυρίου της σταυρώσεως διότι δεν έχουμε αναφερθεί ακόμη στο κύριο αίτιο που προκαλεί τον θάνατο όταν ένας άνθρωπος σταυρώνεται.
Για ν' αντιληφθούμε τον μηχανισμό του θανάτου κατά την σταύρωση, πρέπει να διευκρινίσουμε πρώτα κάποια πράγματα.
Σε μερικές εικόνες αλλά και σε διάφορες κινηματογραφικές μεταφορές με θέμα τα Πάθη του Χριστού, παρουσιάζεται ότι οι δυο λησταί που σταυρώθηκαν μαζί με τον Χριστό δεν είχαν καρφωθεί πάνω στον σταυρό αλλά τους είχαν δέσει απλώς από τα χέρια.
Το γεγονός αυτό μαρτυρεί κάτι που και πολλοί ιστορικοί περιγράφουν' ότι δηλαδή μπορεί να σταυρωθεί και να πεθάνει ένας άνθρωπος εάν έχει εξαρτηθεί πάνω στον σταυρό, όχι με καρφιά, αλλά απλώς αν έχουν δεθεί τα χέρια του επάνω στα οριζόντια άκρα του ξύλου. Για να αποδειχθεί αυτό ακόμη καλύτερα δεν έχουμε παρά ν΄ ανατρέξουμε στην περιγραφή μιας πειθαρχικής ποινής που συνήθιζαν να εφαρμόζουν στο Γερμανικό στρατό κατά την διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Η ποινή αυτή που ονομάζεται Aufbinden, συνίσταται στο ότι έδεναν τα χέρια αυτού που είχε τιμωρηθεί ψηλά από ένα πάσσαλο έτσι ώστε να μην ακουμπούν τα πόδια του στη γη. Σ' αυτή την θέση κρεμασμένο το άτομο παρουσίαζε σύντομα φαινόμενα ασφυξίας. Οι αναπνευστικές του κινήσεις γινόντουσαν εξαιρετικά δύσκολες και εργώδεις. Το αίμα συγκεντρωνόταν με μεγάλη πίεση στο κεφάλι του, οι φλέβες πρηζόντουσαν, το πρόσωπο γινόταν υπεραιμικό και παραμορφωνόταν και ο άνθρωπος σύντομα έφθανε σε λιποθυμία.
Και αν δεν προλάβαιναν έγκαιρα να κόψουν τα σχοινιά με τα οποία ήταν δεμένα τα χέρια του ανθρώπου πάνω στο πάσσαλο τότε αυτός μπορούσε και να πεθάνει.
Όπως μαρτυρούν οι περιγραφές ατόμων που παρακολούθησαν τέτοια βασανιστήρια, αναφέρονται φρικιαστικές περιπτώσεις όπου άνθρωποι απέθαναν την ώρα του βασανιστηρίου. Στις περιγραφές αυτές αναφέρεται ότι το πρόσωπο του ανθρώπου παραμορφώνεται από το πρήξιμο, ο θώρακας διατείνεται υπερβολικά και η κοιλιά εισχωρεί προς τα μέσα. Ο άνθρωπος περιβρέχεται από ιδρώτα που σχηματίζει μικρή λίμνη κάτω από τα πόδια του. Μπροστά σ' αυτή την φρικαλέα εικόνα για να συντομευτεί η διάρκεια του μαρτυρίου κρεμούσαν ένα μικρό βάρος από τα πόδια του βασανιζόμενου για να επέλθει συντομότερα ο θάνατος.
Αντίστοιχος μηχανισμός με τον προαναφερθέντα υφίσταται και στο μαρτύριο της σταύρωσης.
Πάνω στο σταυρό ο άνθρωπος βρίσκεται σε κατάσταση συνεχούς έλξεως, επειδή λόγω της βαρύτητας το κορμί του ανθρώπου τραβιέται προς τα κάτω κρεμασμένο από τα καρφωμένα ή δεμένα χέρια του πάνω στα άκρα του σταυρού.
Αυτή η έλξη κρατάει τον θώρακα σε μια συνεχή αναγκαστική θέση εισπνοής που δυσκολεύει υπερβολικά τον σταυρωμένο να εκτελέσει εκπνευστικές κινήσεις, παρόλο που όπως ξέρουμε η εκπνοή σε φυσιολογική κατάσταση γίνεται αυτόματα και χωρίς την καταβολή της παραμικρής προσπάθειας. Στην κατάσταση λοιπόν αυτή της εξαρτήσεως από τον σταυρό ο άνθρωπος βρίσκεται σ' ένα πολύ μεγάλο περιορισμό της αναπνοής του, σαν εκείνο που θα είχε αν ο θώρακας του είχε καταπλακωθεί με ένα πολύ μεγάλο φορτίο.
Όλα αυτά προκαλούν σοβαρότατη διαταραχή της αναπνοής και ο άνθρωπος αδυνατεί να οξυγονώσει πλέον το αίμα του και ως εκ τούτου δεν μπορεί να κρατηθεί για πολύ στην ζωή ευρισκόμενος σ' αυτή την κατάσταση. Γίνεται έτσι αντιληπτό ότι ο θάνατος πάνω στο σταυρό προκαλείται κυρίως από ασφυξία.
Εκτός απ' αυτό όμως πρέπει να σημειωθεί ότι η υπερδιάταση του θωρακικού τοιχώματος και η μεγάλη πίεση που επικρατεί μέσα στο θώρακα παρεμποδίζει την επιστροφή του αίματος από το κεφάλι προς την καρδιά, με αποτέλεσμα να προκαλείται υπεραιμία και οίδημα (πρήξιμο) του προσώπου του σταυρωμένου.
Σ' αυτή την κατάσταση ο θάνατος μπορεί να επέλθει πολύ σύντομα αν ο σταυρωμένος δεν μπορέσει ν' απαλλάξει το κεφάλι του από την πληθώρα του αίματος που το κατακλύζει, αλλά και αν δεν μπορέσει να απελευθερώσει κάπως τον θώρακα του για να μπορέσει να αναπνεύσει.
Έτσι ο σταυρωμένος στην προσπάθεια του να απαλλαγεί απ' αυτή την δυσμενή και βασανιστική θέση, στηρίζει όλο του το σώμα πάνω στα καρφωμένα του πόδια για ν' ανασηκωθεί ο κορμός, να απελευθερωθεί ο θώρακας και να σταματήσει έστω και προσωρινά η εξάρτηση του σώματος από τα καρφωμένα χέρια πάνω στο σταυρό.
Όπως γίνεται άμεσα αντιληπτό, η προσπάθεια του αυτή συνοδεύεται από φρικτό πόνο αλλά επιχειρείται παρ' όλα αυτά, για να απαλλαγεί ο σταυρωμένος, έστω και προσωρινά, από το ανυπόφορο και βασανιστικό αίσθημα της ασφυξίας.
Έτσι ανυψώνεται για λίγο ο θώρακας, διακόπτεται για λίγο η εξάρτηση του σώματος από τα καρφωμένα χέρια πάνω στο σταυρό, μπορεί και πάλι ο σταυρωμένος να αναπνεύσει, ελαττώνεται έτσι η πίεση μέσα στο θώρακα και το αίμα μπορεί να παροχετευτεί από το κεφάλι προς την καρδιά και ο άνθρωπος συνέρχεται για λίγο.
Όμως ο αφόρητος πόνος στα καρφωμένα πόδια του και η εξαντλητική κόπωση που έχει, δεν του επιτρέπουν για πολύ να διατηρηθεί σε αυτή την θέση.
Έτσι εξαντλημένος ξαναπέφτει πάλι στην προτέρα κατάσταση της εξαρτήσεως του σώματος από τα καρφωμένα χέρια του πάνω στο σταυρό, για να ξαναρχίσει πάλι η ασφυξία μέχρις ότου, μετά από μια σειρά τέτοιων διαδοχικών προσπαθειών στήριξης του κορμού και ανύψωσης του θώρακα, εξαντληθεί τελείως και μείνει στην θέση εξάρτησης πάνω στο σταυρό και πεθάνει τελικά από ασφυξία.
Πραγματικά πρόκειται για ένα σατανικό σχέδιο θανατώσεως και όπως φαίνεται θα πρέπει ο νους που το επινόησε να κατείχε πολύ καλές γνώσεις ιατρικής για την εποχή εκείνη. Και επειδή ήταν τόσο άθλιος και μαρτυρικός ο θάνατος αυτός, κατά την Ρωμαϊκή νομοθεσία, προοριζόταν να εφαρμόζεται ως θανατική ποινή μόνο για τους προδότες και τους δούλους.
Ο Κικέρων που είχε παρακολουθήσει θάνατο από σταύρωση, την περιγράφει ως το πλέον φρικτό και σκληρό βασανιστήριο ( "Crudelissimum et deterimum supplicium" ).
Όμως για να ολοκληρώσουμε την ανάλυση που επιχειρούμε σχετικά με τους παράγοντες ή τις αιτίες που οδήγησαν στο θάνατο τον Θεάνθρωπο και Κύριο μας Ιησού Χριστό πάνω στο Σταυρό, πρέπει ν' αναφερθούμε επιπρόσθετα και σε ορισμένα άλλα γεγονότα.
Και πιο συγκεκριμένα στο θέμα της λόγχισης της πλευράς του Ιησού.
Πρέπει λοιπόν ν' αναφερθεί ότι σε περιπτώσεις όπου για κάποιο λόγο ήθελε ο επικεφαλής του εκτελεστικού αποσπάσματος να συντομεύσει την επέλευση του θανάτου, διέταζε να σπάσουν τις κνήμες του σταυρωμένου με ένα γερό κτύπημα. Με αυτό τον τρόπο αποτελείωναν τον σταυρωμένο άνθρωπο γιατί δεν μπορούσε πλέον να στηριχθεί πάνω στα σπασμένα πόδια του και κατέληγε σε θάνατο λόγω ασφυξίας, όπως είπαμε προηγουμένως. Αυτό λοιπόν το ισχυρό κτύπημα που προκαλούσε κάταγμα στις κνήμες, ήταν η ειδική χαριστική βολή που επεφύλασσαν οι έμπειροι Ρωμαίοι εκτελεστές στους καταδικασμένους σε σταύρωση.
Έτσι, όπως λέει το Ευαγγέλιο, τους δυο ληστές που ζούσαν ακόμη τους έσπασαν τα πόδια και τους εξετέλεσαν με αυτή την χαριστική βολή, ενώ όταν, λέει, επήγαν στον Χριστό είδαν πως ήδη είχε αποθάνει. Όμως δεν αρκέσθηκαν σ' αυτή την πρώτη τους εντύπωση, αλλά ο επικεφαλής αξιωματικός του εκτελεστικού αποσπάσματος, ο εκατόνταρχος Κεντυρίων, που ασφαλώς είχε εμπειρία από παρόμοιες θανατικές εκτελέσεις, εφάρμοσε μια άλλη κλασσική χαριστική βολή και λόγχισε τα πλευρά του σταυρωμένου σώματος του Χριστού μας με την κοφτερή λόγχη του δόρατος του, τρυπώντας βαθιά τον θώρακα του Ναζωραίου.
Και όπως αναφέρεται στο Ευαγγέλιο " ευθέως εξήλθε αίμα και ύδωρ...".
Για να τρέξει αίμα όμως, θα πρέπει η λόγχη να τρύπησε ή την καρδιά ή κάποιο άλλο μεγάλο αγγείο. Μετά απ' αυτή την ροή αίματος και ύδατος δεν παρουσιάσθηκε τίποτε άλλο, καμία άλλη αντίδραση που θα μπορούσε να μαρτυρήσει την ύπαρξη κάποιου σημείου ζωής. Αντίθετα επιβεβαίωσε στον Κεντυρίωνα την αρχική του εντύπωση, ότι δηλαδή ο Χριστός ήταν νεκρός πάνω στο Σταυρό.
Η είσοδος της λόγχης μέσα στο θώρακα δεν προκάλεσε μόνο αιμορραγία από τον τραυματισμό της καρδιάς ή κάποιου μεγάλου αγγείου, αλλά σίγουρα θα προκάλεσε και μια άλλη θανατηφόρο επιπλοκή, που στην ιατρική ορολογία ονομάζεται πνευμοθώρακας και που συνίσταται στην είσοδο αέρα μέσα στην θωρακική κοιλότητα. Μια τέτοια κατάσταση αν δεν αντιμετωπισθεί άμεσα οδηγεί κατ' ευθείαν στο θάνατο.
Ένα άλλο γεγονός που πρέπει ν' αναφερθεί είναι και το ότι μετά την διαπίστωση του θανάτου του Χριστού πάνω στο Σταυρό, δεν κατέβασαν αμέσως το Πάνσεπτο Σώμα Του από τον Σταυρό, αλλά πέρασε αρκετή ώρα μέχρι την αποκαθήλωση Του πού έγινε από τον Ιωσήφ τον από Αριμαθαίας.
Πόση ώρα ακριβώς δεν γνωρίζουμε αλλά πάντως αρκετή αν λάβουμε υπ' όψιν ότι έλαβαν χώρα 4 διαδρομές από τον Γολγοθά ως το Πραιτόριο και πάλι προς τον Γολγοθά.
Και πιο συγκεκριμένα:
1η Διαδρομή : Κατεβαίνει ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας από τον Γολγοθά στο Πραιτόριο και ζητεί από τον Πιλάτο το Σώμα του Χριστού προς ενταφιασμό.
2η Διαδρομή : Ο Πιλάτος στέλνει αγγελιοφόρο προς τον Γολγοθά και διατάζει τον Κεντυρίωνα να επιβεβαιώσει αυτοπροσώπως τον θάνατο του Ιησού.
3η Διαδρομή : Ο Κεντυρίων έρχεται από το Γολγοθά στο Πραιτόριο και επιβεβαιώνει στον Πιλάτο ότι ο Ιησούς απέθανε. Τότε δίνεται η άδεια να παραδοθεί το Σώμα του Ιησού στον Ιωσήφ τον από Αριμαθαίας προς ενταφιασμό.
4η Διαδρομή : Άνοδος του Ιωσήφ του από Αριμαθαίας προς τον Γολγοθά και τότε μόνο γίνεται η αποκαθήλωση.
Μετά την αποκαθήλωση άρχισε η διαδικασία της ταφής που όπως αναφέρεται στο Ευαγγέλιο έγινε από τον Ιωσήφ τον από Αριμαθαίας και τον Νικόδημο και τους άλλους που ήταν εκεί, σύμφωνα με το έθιμο των Ιουδαίων.
Μέσα στο Ταλμούδ βρίσκουμε την περιγραφή όλης της διαδικασίας της ταφής η οποία εκτός των άλλων προέβλεπε την τοποθέτηση ενός φτερού μπροστά στη μύτη του νεκρού για κάποιο χρονικό διάστημα που είχε σαν σκοπό τον αποκλεισμό περιπτώσεως νεκροφάνειας.
Έτσι μετά και το πέρας αυτής της προετοιμασίας η σωρός περιτυλίχθηκε ολόγυρα με σινδόνη και οθώνεια όπως ακριβώς ήταν το έθιμο στους Ιουδαίους και έριξαν πάνω από τα οθώνεια και την σινδόνη ποσότητα 32 κιλών ή 100 λίτρων περίπου από σμύρνα και αλόη, δυο αρωματικών ουσιών που καθώς ανακατεύονται παίρνουν μια παχύρρευστη κολλώδη μορφή, με αποτέλεσμα να καλύπτουν ολόκληρη την σωρό αεροστεγώς.
Η σωρός ενταφιάσθηκε τέλος στο κενό μνήμα και σφραγίσθηκε με βαρύτατο λίθο πολύ μεγάλων διαστάσεων και ο τάφος εφυλάχθη με φρουρούς ύστερα από αίτημα των Φαρισαίων.
Εάν υποτεθεί ότι ακόμη και ένας υγιέστατος άνθρωπος περιτυλιγόταν με την σινδόνη και τα οθώνεια του ενταφιασμού και περιβρεχόταν από τόση μεγάλη ποσότητα σμύρνας και αλόης θα πέθαινε από ασφυξία λόγω του αεροστεγούς περιτυλίγματος που θα απέτρεπε την παραμικρή είσοδο αέρα.
Έτσι λοιπόν πέρα από όλες τις προαναφερθείσες αιτίες άλλη μια έρχεται να προστεθεί στην σειρά, αυτή την φορά μέσα στον τάφο, για να απομακρύνει και την παραμικρή αμφιβολία σε όλους εκείνους τους ασεβείς που υποστηρίζουν ότι ο Χριστός δεν είχε πεθάνει πάνω στο Σταυρό και ως εκ τούτου λοιπόν δεν ανεστήθη.
Ο Χριστός μας και Θεός μας απέθανε πάνω στο Σταυρό και μάλιστα με τον πιο φρικτό τρόπο.
Γι' αυτό την ώρα που θα πλησιάζουμε να προσκυνήσουμε τον Εσταυρωμένο Χριστό, ας αναλογισθούμε το μέγεθος και την φρικαλεότητα του τρόπου με τον οποίο παρέδωσε το πνεύμα πάνω στο Σταυρό, υπομένοντας τον πιο ατιμωτικό και βάρβαρο θάνατο για την δική μας σωτηρία και με βαθιά κατάνυξη ας αναφωνήσουμε όπως ο ένας εκ των δύο ληστών "Μνήσθητι μου Κύριε όταν έλθης εν τη Βασιλεία Σου..." και ας ψάλλουμε ευλαβικά, συντετριμμένοι "Προσκυνούμεν Σου τα Πάθη Χριστέ....Δείξον ημίν και την ένδοξον Σου Ανάστασιν. Αμήν".
